மணி செந்தில்

வட சென்னை -இருள் பக்கங்களின் வெளிச்சத் தெறிப்புகள்
——————————————–

வாழ்வென்பது வரையப்பட்ட கோடுகளின் மீது ஒழுங்கமைவோடு கட்டமைக்கப்பட்ட ஓவியம் அல்ல என்பதைத்தான் காலம் காலமாக இலக்கியங்களும், கவிதைகளும், படைப்புகளும் கூறிவருகின்றன. மீறல்களால் நிறைந்த மானுடவாழ்க்கையின் இருள் பக்கங்களில் வெளிச்சத்தை பாய்ச்சி நிழலுக்கும் நிஜத்திற்கும் இடையிலான மெல்லிய கோட்டை அழித்து பார்க்கிற பெரிய முயற்சிதான் வெற்றிமாறனின் வட சென்னை.

இப்படியெல்லாம் எழுதுவார்களா என்று எழுத்தாளர் ஜி நாகராஜனின் குறத்தி முடுக்கு நாவலைப் படித்துவிட்டு அவரை கேட்ட கேள்விக்கு.. அவர் சிரித்தவாறே சொன்ன பதில்

” நான் எழுதியதை விட சமூகம் மோசமாகத்தான் இருக்கிறது.”

எப்போதும் அசலான மனிதர்களை இலக்கியங்களிலோ திரைப்படங்களிலோ நாம் சந்திப்பதில் உளவியலாக நமக்கு ஒரு தயக்கம் இருக்கிறது. ஏனெனில் உண்மை எப்போதும் பகட்டாக இருப்பதில்லை. அது நேரடியானது .எளிமையானது. சொல்லப்போனால் நாம் கட்டமைத்து வைத்திருக்கிற அனைத்திற்கும் எதிரானது.

வடசென்னை திரைப்படத்தில் நான் மிகவும் ரசித்தது அந்தப் படம் முழுக்க வருகிற எளிய மக்களின் கொச்சை மொழி வசனங்கள் தான். ஒரு திரைமொழியை கையாளுகிற படைப்பாளி அதை அணுக துடிக்கும் எவருக்கும் அப்படைப்பை எவ்வளவு அருகே நேர்மையாக கொண்டு செல்ல வேண்டுமோ அவ்வளவு நெருக்கத்தில் கொண்டு செல்வதே அந்த படைப்புக்கு அந்தப் படைப்பாளி செய்கிற மகத்தான நேர்மை என்றால் இயக்குனர் வெற்றிமாறன் மிகுந்த நேர்மையாளன்.

இது ஒரு திரைப்படம் ..திரைப்படம் பார்க்க திரையரங்குக்கு நாமெல்லாம் வந்து இருக்கிறோம் என்கிற உணர்வை அழித்துக் கொண்டே இருப்பதில் வெற்றிமாறன் வெற்றி அடைந்திருக்கிறார். நம் கண்முன்னால் நடக்கிற நம் சக மனிதர்களின் வாழ்க்கையை குறித்த நமது பார்வை நிலையாகவே வடசென்னையை நம்மால் தரிசிக்க முடிகிறது.

இப்படியெல்லாம் நடக்கிறதே.. இப்படியெல்லாம் பேசுகிறார்களே என்று யாரேனும் ஆதங்கப்பட்டால்.. ஜி நாகராஜன் போல நாமும் சொல்லுவோம் . நாம் அவ்வாறாகத் தான் இருக்கிறோம்.

எனக்குத் தெரிந்து தமிழ் திரையில் படத்தின் கதாநாயகி கதாநாயகனைப் பார்த்து மக்கு ….. என்று கொச்சை மொழியில் ஏசுவது இதுதான் முதல் முறை. பஞ்சணை களிலும் வானத்து மேகக் கூட்டங்களிலும் இதுவரை மிதந்துகொண்டிருந்த தமிழ் திரைப்படத்து கதாநாயகன், கதாநாயகி வடசென்னையின் வீதிகளில், தமிழகத் தெருக்களில் இப்போதுதான் இறங்கி நடக்கத் தொடங்கி இருக்கிறார்கள்.

இது நம்மொழி ,நம் பண்பாடு ,நமது நிறம், நமது நிலம், நமது உணவு ,நமது உடை ,நமது உணர்வு இது இவர்கள் வரைந்து வைத்திருக்கிற நாகரீக வரையறைக்குள் வராவிட்டாலும் நமக்கு கவலை இல்லை. ஏனெனில் நம்மை தீர்மானிக்க எவருமில்லை, நாம் தான் நம்மை தீர்மானிக்கிறோம் என்பதைத்தான் வடசென்னை அசலான மனிதர்களின் நிஜ வாழ்க்கையை செல்லுலாய்டு பதிவின் மூலம் சாத்தியப்படுத்தியிருக்கிறது.

படம் முழுக்க ஏராளமான கதாபாத்திரங்கள். ஆனால் ஒன்று கூட தேவையற்றது என்று நம்மால் ஒதுக்கிவிட முடியாது. எடுத்துக்காட்டாக குறி சொல்லும் கிழவியாக வருகிற கதாபாத்திரம்.அப் பாத்திரம் சற்றே நுட்பமானது. பின் நடக்க இருப்பதை சொற்களால் குறியீட்டு கோடிட்டுக் காட்டுவது.

கதை நேர்கோட்டு வடிவமாக சொல்லப்படாமல் முன்னும் பின்னும் அலைபாய்ந்து புதிய முறை கதைசொல்லலில் இத்திரைப்படம் உருவாக்கப்பட்டிருந்தாலும் ஒரு இடத்தில் கூட குழப்பம் ஏற்படாமல் பிசிறு தட்டாமல் இருப்பது என்பது ஆகப்பெரும் மேதமை.

சிறு சிறு காட்சிகளிலும் அதன்பின் புறங்களிலும் காட்டப்பட்டிருக்கும் நுட்பமான விவரங்கள் பிரம்மிப்பை தருகின்றன. ஏறக்குறைய எண்பதுகளில் நடக்கிற கதை ஓட்டத்தில் அதன் பின்புலமாக விவரிக்கப்படுகின்ற 80 ,90 களின் மக்களின் உடை ,மொழி சிகை அலங்காரம், சுவற்றில் ஒட்டி இருக்கிற சுவரொட்டி, சுவரில் வரையப்பட்ட நிர்மா,பாண்ட்ஸ், சின்னத்தம்பி ஓவியங்கள், வீட்டில் இருக்கிற பொருட்கள் என ஒவ்வொன்றிலும் காட்டப்பட்டு இருக்கிற கவனம் இந்த திரைப்படத்தை மறக்கமுடியாத பெரும் அனுபவம் ஆக்குகிறது.

ஒரு காட்சியில் தூக்கிச் செல்லப்படும் டிவி அட்டைப்பெட்டியில் சாலிடர் டிவி,பிபிஎல், என எழுதப்பட்டு இருப்பதிலிருந்தும், வாஷிங் மிஷின் மாடலிருந்தும் … படைப்பில் செலுத்தப்பட்டு இருக்கிற படைப்பாளியின் மாபெரும் கவனத்தை நாம் உணர்ந்துகொள்ள முடிகிறது.
தொடர்ச்சியாக எளிய மக்களின் மேல் அதிகாரம் செலுத்தி வருகிற வன்முறையின் அரசியலை வடசென்னையும் உரக்கப் பேசுகிறது. அதேசமயம் அசலான மனிதர்கள் மனதில் இருக்கிற வன்மம் ,காதல் ,ஆசை, துரோகம், கோபம் என அனைத்து உணர்வுகளையும் காட்சி மொழியில் நம் கண் முன்னே நிழலாட வைத்திருப்பதில் வடசென்னை இதுவரை வெளிவந்த தமிழ் திரைப்படங்களில் இருந்து தனித்துவமாக திகழ்கிறது.

அடுத்தடுத்த பாகங்கள் வெளியான இரண்டு உலகப் புகழ்பெற்ற தொடர்ச்சி திரைப்படங்களைப் பற்றி இச்சமயத்தில் நான் குறிப்பிட விரும்புகிறேன்.
மரியோ பூசோ இயக்கிய தி காட் பாதர் என்கின்ற திரைப்படம் மூன்று பாகங்களாக வெளிவந்திருக்கிறது. புகழ்பெற்ற இயக்குனர் சத்யஜித்ரே யின் அபு டிரையாலஜி( Apu’s Trialogy பதேர் பாஞ்சாலி /அபு சன்சார்/ அபுராஜிதா)ஒரு குடும்பத்தின் வீழ்ச்சியை பற்றி பேசுகிற ஒரே கதை மூன்று திரைப்படங்களாக வெளிவந்திருக்கிறது.

அடுத்தடுத்த பாகங்களுக்கான தேவையை அக்கதைகள் கோருகின்றன. சங்கிலி தொடர்ச்சியான கண்ணிகள் கதையின் அனைத்து புள்ளிகளிலும் நிறைந்து தயாராக இருப்பது இதுபோன்ற திரைப்படங்களை மாபெரும் அனுபவங்களாக மாற்றுகின்றன

இந்நிலையில் வடசென்னை யும் ஒரு பகுதி மக்களின் வாழ்வியலை அன்பு என்கின்ற ஒரு தனிமனிதனின் வாழ்வினை அடிப்படை அலகாகக் கொண்டு நம் கண்முன்னால் ஆவணப்படுத்துகிறது. அடுத்த இரண்டு பாகங்களும் வர இருக்கின்ற நிலையில் முதல் பாகம் பல்வேறு கேள்விகளோடு தொடர காத்திருப்பது மிக கச்சிதம்.

கதை என்பது முடிவற்ற ஒரு பெரும் பயணம். எந்தப் புள்ளியிலும் ஒரு கதை தொடரவும் முடியும் சாத்தியங்களை கொண்டிருக்கும்போது அது பேரிலக்கியமாகிறது. ஒரு கதைக்கு முடிவே இல்லை என்கிறார் எழுத்தாளர் எஸ் ராமகிருஷ்ணன். எப்போதும் ஒரு கதை முடிவடைவதில்லை. நாமாக ஒரு புள்ளியில் முடித்துக் கொள்கிறோம் அவ்வளவே. வடசென்னை யும் அவ்வாறாகவே புனையப்பட்டிருக்கிறது.

இது ஒரு Docuflim வகைமையை சார்ந்ததா என்று சிந்திக்கும் அளவிற்கு படம் முழுக்க ஒரு காலகட்டத்தின் வாழ்வியலை தரவுகளோடு தகவல்களோடு அச்சு அசலாக படைக்கப்பட்டிருப்பது நம்மை பிரமிக்க வைக்கிறது. எனக்குத் தெரிந்து எண்பதுகளில் வெளிவந்த திரைப்படங்கள் கூட இத்தனை Details களோடு வெளிவந்து அந்த காலகட்டத்தை மிக நெருக்கமாக நேர்த்தியாக பதிவு செய்து இருக்கின்றனவா என தெரியவில்லை.

இந்த திரைப்படத்தின் கதை சிக்கல்கள் நிறைந்த ஒரு நூல்கண்டு போல அவிழுந்துகொண்டே போவதில் திரைக்கதையில் கையாளப்படுகிற பல உத்திகள் அற்புதமாக வெளிப்பட்டிருக்கின்றன.

ஒரு கதையை இவ்வாறாகத்தான் சொல்ல வேண்டுமா… என்ற விமர்சனங்களுக்கு பிரபல இயக்குனர் தார்க்கோவ்ஸ்கி சொல்லிய கருத்து ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது.

“இசை கேட்கையில் ,நாவல் வாசிக்கையில் அல்லது நாடகம் பார்க்கையில் புரிந்துகொள்ள இயலாத பகுதிகளை அடிக்கடி எதிர் கொள்கிறோம் . கலைப் படைப்பு குறித்த இயல்பான உறவு நிலை அது .ஆனால் திரைப்படம் என்று வருகையில் முழுமையான தெளிவும் முழுமையான புரிந்து கொள்ளலையும் கோருகின்றனர். கலையில் பேதப்படுத்தலுக்கு எதிரானவன் நான். தெளிவு மிக முக்கியமான ஒன்று இல்லை. கலைஞனால் படைக்கப்பட்டுள்ள உலகம், அவனைச் சூழ்ந்துள்ள உலகத்தை போலவே அவ்வளவு சிக்கல் நிரம்பியதாக இருக்கிறது. ”

(உலகசினிமா எஸ்ரா/ தமிழில் ஹரன்)

சமீபகால தமிழ் திரைப்படங்களான மேற்கு தொடர்ச்சி மலை பரியேறும் பெருமாள் வடசென்னை போன்றவை மிகப்பெரிய நம்பிக்கைகளை அளிக்கின்றன. ஒரு காலத்தில் கதை சொல்லலில் காட்சிப் படுத்துதலில் மலையாள சினிமாவிற்கு இருந்த அந்த காவியத் தன்மையை சமீபகால தமிழ் திரைப்படங்கள் மிஞ்சிக் கொண்டிருக்கின்றன என்பது பெருமிதமாக இருக்கிறது.

குறிப்பாக வடசென்னை தமிழ் நிலத்தில் இதுவரை கண்டுகொள்ளப்படாத மக்கள் வாழ்வியலை நெருக்கமாக காட்சிப்படுத்தி இருப்பதற்கு இயக்குனர் வெற்றிமாறனை நான் இறுகத் தழுவி கொள்கிறேன். இந்த திரைப்படத்தில் பணிபுரிந்த அனைத்து தொழில்நுட்ப கலைஞர்களும் பாராட்ட தகுந்தவர்கள். குறிப்பாக இசை, கலை, ஒளிப்பதிவு மூன்றும் ஒன்றையொன்று விஞ்ச போட்டி போட்டு இருப்பது படத்தின் ஒவ்வொரு காட்சியிலும் தெரிகிறது.

இந்த திரைப்படம் ஒரு நிலத்தில் வாழ்கின்ற குறிப்பிட்ட மக்களை அவமானப்படுத்தி இருக்கிறதா என்றால் நிச்சயமாக இல்லை. அவர்கள் மேன்மையானவர்கள். அத்தனை வறுமையிலும் அறம் வாய்ந்தவர்கள். நன்றிக்காக சிறை செல்பவர்கள். தன்னைப்போல பிறர் ஆகிவிடக்கூடாது என்று எண்ணுபவர்கள் . அநீதி, ஒடுக்குமுறைகளை எதிர்த்து போராடுபவர்கள். தாய் நிலத்தை உயிரென விரும்புவர்கள்.

அதை பல்வேறு குறியீட்டு காட்சிகளின் மூலமாக இயக்குனர் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்.

அன்புவின் மனைவி பத்மா குழந்தைகளுக்கு கல்வி புகட்டுவதாக இருக்கட்டும்.. நீ படித்தவன் நீ ஒதுங்கிப் போ என்று அன்பு நண்பனை எச்சரிக்கும் காட்சியாக இருக்கட்டும், மக்களின் உரிமைக்காக வழக்குப் போடும் அந்த இஸ்லாமிய நண்பனாக இருக்கட்டும், படம் முழுக்க நேர்மறை காட்சிகளின் மூலம் அந்த வடசென்னை நிலத்தை ,மக்களை காட்சிப்படுத்தி இருக்கிறார் வெற்றி மாறன்.

மொத்தத்தில் தமிழ் சினிமாவின் பொற்காலத்தை மேற்கு தொடர்ச்சி மலையும், பரியேறும் பெருமாளும் முன்மொழிந்தன என்றால் வடசென்னை வழி மொழிந்திருக்கிறது.

மணி செந்தில்.

நம் வாழ்நாள் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் அர்த்தப்பட்டதாக உணர்ந்த தருணம் இன்று எனக்கு நிகழ்ந்தது.

எங்கள் பகுதியின் பழுத்த காங்கிரஸ்காரர் அவர். பாரம்பரிய காங்கிரஸ் குடும்பம். காங்கிரஸ் தலைவர்கள் இப்பகுதிக்கு வந்தால் அவர்களின் நேரடியாக சந்தித்து உரையாடும் அளவிற்கு செல்வாக்கு உடையவர்.

கடந்த 2011 சட்டமன்ற தேர்தலில் காங்கிரஸ் கட்சியை எதிர்த்து நான் பாபநாசம் சட்டமன்றத் தொகுதியில் பணிபுரிந்தபோது என்னை நேரடியாக அழைத்து தன் கட்சியை எதிர்த்து நான் வேலை செய்யக் கூடாது என அன்பாக சொல்வது போல கடுமையாக மிரட்டியவர்.

நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு இன்று என் அலைபேசியில் அவர் என்னை அழைத்தார். அவரது உரையாடல் இப்படி தொடங்கியது..

உண்மையில் நீங்கள் ராஜீவ் காந்தியை
விடுதலைப் புலிகள் கொல்லவில்லை என்று சொல்கிறீர்களா.. என்று கேட்டார்.

விடுதலைப் புலிகள் தான் கொன்றார்கள் என்று நிரூபிக்க வேண்டிய அரசு தரப்பு தனது வழக்கினை முழுமையாக நிரூபித்துவிட்டதா.. என்று கேள்வியை பதிலாக தந்தேன்.

இன்னும் என்ன நிரூபிக்க வேண்டும்..

என்ன நிருபித்தது..?

பதில் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தார். நாங்கள் தலைவரை இழந்து இருக்கிறோம் என்றார்.

அதனால் நாங்கள் ஒரு நாட்டையே இழந்து தவிக்கிறோம் என்றேன்.

யூட்யூபில் உங்கள் பேட்டி பார்த்தேன். நீங்கள் சொல்வதெல்லாம் சரியானதாக இருப்பது போல எனக்கு தோன்றியது. ஆனாலும் நீங்கள் சொல்வதை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. என்றார்.

சரியானதை ஏற்றுக் கொண்டுதான் ஆக வேண்டும். உங்கள் தலைவர் இறந்தபோது ஏன் அருகில் உங்கள் கட்சிக்காரர்கள் உங்கள் கட்சித் தலைவர்கள் யாருமே இல்லையென்பதை என்றாவது காங்கிரஸ்காரர்கள் யோசித்திருக்கிறீர்களா..? என்ற எனது கேள்விக்கு

இன்று வரை நான் அவ்வாறு யோசித்ததில்லை. ஆனால் உங்கள் பேட்டி பார்த்த பிறகு அவ்வாறு யோசிக்க தொடங்கினேன். அதனால் தான் உங்களுக்கு நான் அழைத்தேன் என்றார்.

அவரே தொடர்ந்து..

உண்மையில் அந்த ஏழு பேருக்கும் இந்த கொலைக்கும் எவ்வித சம்பந்தமும் இல்லை என்றால்… நாங்களெல்லாம் மிகப்பெரிய பாவம் செய்தவர்கள் ஆவோம். என்றார்.

அந்த பேரறிவாளனின் தாய் அற்புதத்தை பார்க்கும் போதெல்லாம் எனக்கு என்னவோ போல இருக்கும். ஆனால் என் தலைவரை கொன்றவர்கள் தானே என்று என் மனதை இருக்கிக் கொண்டேன். ஆனால் தப்பு செய்து விட்டோமோ என்று இன்று என் மனது தவிக்கிறது என்றார்.

நீங்கள் மட்டும் இல்லை. ஒரு தேசிய இனமே தவறிழைத்து விட்டது. அவர்களை ராஜீவ் காந்தியை கொன்றவர்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டு அவர்களின் விடுதலைக்கு குரல் கொடுக்காமல் ஒதுங்கி நின்றது. ராஜீவ் காந்தியை கொன்றவர்கள் என்றெண்ணி தமிழனின் மற்றொரு தாய்நாடு அழிய துணை நின்றது.

28 வருடங்களுக்குப் பிறகும் சிறையில் சிக்குண்டு ஒவ்வொரு நொடியும் வாழ்வதா சாவதா என்று தெரியாமல் திக்கற்று நிற்கிற அந்த அப்பாவி ஏழு தமிழர்களின் விடுதலைக்காக.. ஜல்லிக்கட்டுக்காக நடந்த போராட்டம் போல கூடாமல்.. இன்னமும் எதற்காகவோ காத்துக் கொண்டிருப்பது காலக்கொடுமை.

மாட்டை மதித்த நமக்கு, மனிதர்களை … நம் உடன் பிறந்தவர்களை மதிக்க முடியாமல் போனதுதான் பெரும் சோகம். என்றேன்.

அவரும் பெருமூச்செறிந்து ..

உண்மைதான். நாளை ஒரு ஆள் அனுப்பி விடுகிறேன் உங்கள் விடுதலைக்கு விலங்கு புத்தகத்தை எனக்கு தர முடியுமா எனக் கேட்டார்.

கண்டிப்பாக.. உங்கள் ஒருவருக்காக தான் அந்த புத்தகத்தை நான் எழுதினேன் என்று இந்த நொடியில் நான் நினைத்துக் கொள்கிறேன் என்றேன்.

கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தவர் சரி நான் வைச்சிடுறேன் என்று போனை வைத்து விட்டார்.

ஒரு ஊடகத்தில் சில நிமிடங்கள் வருகிற ஒரு சின்னஞ்சிறிய உரையாடல் இத்தனை தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என்று நான் ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை. தம்பி துரைமுருகன் சாட்டை தொடங்கிய போது நன்றாகத்தானே பேசிக்கொண்டு இருக்கிறான் இவனுக்கு ஏன் இந்த தேவையில்லாத வேலை.. என்று நினைத்தவர்களில் நானும் ஒருவன்.

இந்த நொடியில் அந்த நினைப்பிற்காக சாட்டை என்னை வருந்த வைத்து விட்டது.

என் வாழ்வில் நான் செய்த மாபெரும் பணியாக கருதுவது அண்ணன் ராபர்ட் பயஸ் வாழ்க்கை வரலாற்று நூல் விடுதலைக்கு விலங்கு எழுதியதுதான்.

அக்காலகட்டத்தில் அந்த நூலுக்கான எந்த அறிமுக கூட்டமும் நடைபெறவில்லை. தொடர்ச்சியாக தமிழர்களுக்கென்று எழுந்து கொண்டே இருந்த பல்வேறு சிக்கல்களால் அந்த நூல் பெருமளவு சென்று சேராமல் போய்விட்டது. எழுதிய என்னாலும் தொடர்ச்சியான என் அரசியல் பணிகளால் இந்நூல் குறித்து பரவலான உரையாடலை எழுப்ப முடியாமல் போய்விட்டது.

அண்ணன் இராபர்ட் பயஸ் அவர்களுக்கு இதில் பெரும் வருத்தம். காலம் கடந்தாலும் அந்த நூலுக்கான தேவை இன்னும் இருக்கிறது என்பதுதான் எங்களுக்கு குறிப்பாக எனக்கு இன்று கிடைத்த மாபெரும் ஆறுதல்.

அதை சாத்தியப்படுத்திய தம்பி துரை முருகனுக்கும் , சாட்டை குழுவினருக்கும் எனது மனமார்ந்த நன்றி..

மணி செந்தில்.

https://youtu.be/t4qi1LfiVMw

திருவாளர் மணிசெந்தில் அவர்களின் எழுத்துக்களில் பொதுமையை தாண்டிய ப்ரத்யேகங்கள் நிறைய உண்டு. வாசித்தலின் சுவாரஸ்யங்களில்; தனிமையில் மதுக்குப்பி தீர்வது போல நிதானித்து கிறங்கடிக்கும் தொனி அவருடையது. சரியாக சொல்ல எண்ணினாள் அவை ஞானப் பிசாசின் போதைத்துளிகள்.

இன்று அவரின் மானுட வாழ்வு குறித்த ஓர் பதிவினை வாசித்தேன். Woody Allen இன் ” If u ask any question; sex is an answer ” எனும் கூற்றுதான் நினைவில் வந்துபோனது.

//வாழ்வின் அர்த்தம் புரியும் போது நாம் வாழ முடியாதவர்களாக இறக்கிறோம் என்பதில்தான் இருக்கிறது சூட்சமமே. இன்னமும் சஸ்பென்ஸ் நீங்காத ஒரு முடிவிலி திரைப்படக்கதை போல நாமும் நமக்கு புரிந்த வரையில் வாழ்க்கையை புரிந்து கொள்ள முயற்சித்துக் கொண்டே இருக்கிறோம். அதுவும் நம்மை ஏமாற்றிக் கொண்டே இருக்கிறது.//

மலைப்பாம்பொன்று ஊர்வது போல இந்த வரிகள் என் இருட்டில் ஊர்ந்துகொண்டிருக்கின்றன. ஒரு படைப்பாளன் எண்ணங்களுக்கு எவ்வித கட்டுப்பாடுகளுமில்லை. அது அவனின் அறம் சார்ந்தது.. அல்லது அவன் விருப்பு வெறுப்புகளின் தொகுப்பாவது.

“உடம்பாவதேதடி உயிராவதேதடி” எனச் சித்தர்கள் தொடங்கி.. “வாழ்க்கை என்பது அந்தந்த நேரத்து நியாயம்” என ஜேகே தொட்டு..”மோகத்தில் கொஞ்சம் தாகத்தில் கொஞ்சம் இதுதானே வாழ்க்கை மொத்தம் இதிலென்ன வேசம்”என நா.முத்துகுமார் கடந்து மணி செந்தில் வரை வாழ்விற்கென எத்தனையெத்தனையே வரையறைகள் காலம்தோறும் அடுக்கப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன.

இவையெல்லாமும் சரிதான் என்கின்ற விதத்தில் வாழ்க்கை ஒரு அளவில்லா பூதம் போல் எழுந்து நிற்கிறது. ஆனால் வாழ்க்கைக்கு ஓர் வரையறை தேவையென்பது மனிதர்களின் சுயநல எண்ணம்தானேயொழிய வேறெந்த சுவாரஸ்யங்களும் அதில் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை.

வாழ்க்கையென்பது எந்த காலத்திலும் எந்த மனிதராலும் இன்னதென்று தீர்க்கமாக சொல்லும்படியாக இருந்ததில்லை, எல்லாமும் அவரவர் அனுமானங்களே. தவிர வாழ்வை புரிந்து கொள்ளவேண்டும் என்கின்ற தேவையொன்று இருப்பதாகவே எனக்குத் தெரியவில்லை. வாழ்க்கையென்பது வாழ்ந்து கழிப்பது அவ்வளவே.

ஜானி படத்தில் வரும் “என் வானிலே ஒரே வெண்ணிலா” பாடல் வரிகளை புரிந்து கொள்வது போலத்தான் வாழ்க்கையை புரிந்து கொள்வதும். நாம் எல்லோரும் என் வானிலே ஒரு அல்லது ஒரேயொரு வெண்ணிலா எனப்புரிந்து வைத்திருக்கும் அந்த பாடலின் வரிகள் உண்மையில் உணர்த்த நினைப்பது “என் வானிலே ஒரே வெண்ணிலா” என்பதைத்தான். இங்கே “ஒரே” என்பது “நிறைய” என்ற பொருளில் வரும். என் வானம் முழுக்க வெண்ணிலா என்பதுதான் அந்த “ஒரேரே” வெண்ணிலா.

பலர் பிறந்ததில் இருந்து கேட்டு வளர்ந்த அந்த பாடலை தவறாக புரிந்து கொண்டது போலத்தான் வாழ்க்கையையும் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கின்றோம். வாழ்க்கை ஒருபோதும் புரிந்துகொள்ளும் பதத்தில் இருப்பதில்லை அல்லது வாழ்விற்கு புரிந்துகொள்ளுதல் எனும் அடைவு இல்லை என்பதே என் கருத்து.

தவிர நம்முடைய சரியான பதில்கள் வாழ்க்கைக்கு ஒருபோதும் பொருந்தாது. ஏனெனில் வாழ்க்கையென்பது ஒரு தவறான கேள்வி.

-துருவன் செல்வமணி சோமு.