Category: கவிதைகள் Page 6 of 9

அந்த மங்கிய
ஒளி அறையில்..

தலைக்குனிந்து
அழுதுக்கொண்டிருந்த
அவனது விழிகள்
கனன்று..
தகித்த ஆன்மாவின்
சொற்களை சொல்ல
முடியாமல் சிவந்திருந்த
வேளையில் தான்..

அவனை சந்தித்தேன்.

எதிலும் நிலைக்
கொள்ளாமல்
அலைக்கழிந்து
சிவப்பேறிய அவன்
விழிகளுக்குப் பின்னால்
இருந்த காயம்
புரையோடி இருந்ததை
அவன் விழிகளை
நேரிட்டு பார்க்கும்
எவரும் அறியலாம்.

காயத்தின் தர்க்க,
நியாயங்களை..
பற்றி சிந்திக்க
ஏற்கனவே பல
இரவுகளை தின்று
பசியாறி இருந்தான்..

அவன் விரல் இடுக்கில்
சாம்பல் தட்டாமல்
நடுங்கிக்கொண்டிருந்த
சிகரெட்டின் புகை
வளைய வடிவங்களில்..
இறந்தக்கால லயிப்புகளை
தேடிக் கொண்டிருந்தான்..

இசைத்தட்டின் மீது உரசும்
முள்ளாய் ..
நினைவுச்சுழலில்
சில நிலாப்பொழுதுகளை
கத்தியாக்கி ..
தன் ஆன்மாவில்
உதிரம் வழிய கீறி
ஒரு முடிவிலிக் கவிதை
ஓன்றை எழுத முயன்றுக்
கொண்டிருந்தான்.

நீ வாழ்வை விட
நரகத்தை
மேலானதாக்கி
வருகிறாய்
என்று முனகிய
என்னை
பார்த்து வெறுமையாய்
சிரித்தான்..

எதிரே இருந்த கோப்பையில்
நிராசையின்
அடையாளமாய்
இருந்த மதுவை
பொறுமையாய்
குடித்தான்.

பிறகு அவனே சொன்னான்.

நரகம் என்ற ஓன்றே
வாழ்வின் ரணத்திற்கு
மேலான சொல் இருக்கிறது
என்ற உம் ஆறுதலுக்காகவே..

மற்றபடி.
நரகமே வாழ்வின்
பிறிதொரு
சொல்..

நரகம் எப்போதும்
காலியாகத்தான்
இருக்கிறது..
ஏனெனில் எல்லா
தண்டனைகளும்
வாழ்விற்குள்ளாகவே
வந்தமர்ந்து இருக்கின்றன..

சாத்தான்களின்
நிழலில் தான்
பூமி இளைபாறுகிறது..

தெய்வங்கள்
பூமியை விட்டு
விலகி விட்டன.

பரிசுத்த
நம்பிக்கைகளை
கொல்வது எப்படி
என அறிதலில்
தேர்ந்த
பின்னரே சக தோளில்
கரம் பதிக்கின்ற
உலகில்…
கழுத்தறுக்கப்பட்டு கிடக்கிறது..
தூய அன்பின் உடல்..

பேசிக் கொண்டே போனான்..

இறுதியில் அவனே..

என்
நம்பிக்கைகளை
கொன்ற சொற்களை..
பொழுதுகளை…
நான் உடைக்கத்
துடிக்கும்
அந்த துரோகக்
கோப்பையில்
சேகரித்துக் கொடு..

அதை அருந்தி
நான் இறக்கிறேன் என..

இல்லையேல்..

மனதார அன்பின்
வழி பிறந்த
பொழுதுகளை..
என் நினைவில் வைத்துக்
நிராயுதபாணியாய்
நிற்க வைத்துக்
கொல்லக்
கூரிய ஆயுதம் ஒன்றினை
உன் பொய்களால்..
தயாரித்துக்
கொடு.

கொன்று தீர்க்கிறேன்.

என்று வலியோடு கத்தினான்..

சரி வா ..

காலாற நடந்து விட்டு வருவோம்..
புதிய கடலலைகள்
கால் தழுவ காத்திருக்கின்றன
என்றேன்.

மறுத்தான்.

என்னால்
உன்னை..
உன் வலியை..
சகிக்க முடியவில்லை.
நான் கிளம்புகிறேன்..

என்றவாறே
வெறுப்புடன்
நடக்கத்தொடங்கினேன்.

என்னை இப்படியே விட்டு
போகிறாயா..
ஏதாவது பொய்யான
மழுப்பல்களோடு
என் நெற்றியை
வருடிக் கொடுத்து
விட்டுதான் போயேன்..
என்ற அவனது
கத்தலும்..
கதறலும்..
கலந்த
இறைஞ்சலை ..
இடறியவாறே
சென்றேன்.

நள்ளிரவு வரை
அவனது இறைஞ்சல்
வெறி நாய்க்கடியாய்..
ரத்தக்கசிவாய்..
என்
தொண்டைக்கடியில்..

*********************†
காலை…
கழுத்தறுக்கப்பட்ட
நிலையில் அவன் பிணமாக
கடற்கரை ஓரத்தில்
கிடக்கிறான் என யாரோ
சொன்னார்கள்.

உதிர உலர்வோடு
என்
தலையணைக்கு
அடியில்
மறைந்திருந்த
கத்திக்கு மட்டுமே
தெரியும்.

அந்த கழுத்தை
அறுத்த நொடியில்
வழக்கத்திற்கு மாறாக
அவனது விழிகள்
தேவ சாந்தம் கொண்டன
என்பதும்…

நன்றியோடு அவன்
என்னை நேசித்தான்
எனவும்.

இறுதியாக அவன்
உகுத்த நீர்
விடுதலைக்கான
ஆதி உணர்வு எனவும்..

ஆம்..

அவனை நான்தான்
கொன்றேன்.
…,

இன்றாவது..
இனிமேலாவது..

நான்
உறங்குவதற்காக..

 

அமில
மழைத்துளிகள்
கொட்டி சிதறும்
என்
எண்ண முற்றத்தில்..

எப்படியாவது
துளிர்த்திட
துடிக்கிறது
என் ரோஜா..

அமைதியான
ஒரு உதிர
சொரிதலுக்கு
பின்..

அமிலத்தை
மிஞ்சியும்..
முளைத்தே
விடுகிறது மலர்..

அமிலம்
முள்ளாய்..
ரோஜாவினடியில்
தேங்கி இருப்பதை
உணர்ந்தாலும்..

முள்ளை
பொருட்படுத்தாது
தீண்ட நீளுகின்ற
என் கனவின்
விரல்கள் தயாராகவே
இருக்கின்றன..

இன்னொரு உதிர
சொரிதலுக்கு..

 

நுரை ததும்பும்
அந்த ஒற்றைக்
கோப்பையின்
விளிம்பில்…

ஆலகாலமாய்
பூத்திருந்த
நஞ்சைக் கண்டு
சற்றே
சிரித்துக் கொண்டது..

சாத்தான்.

இதோ
வாழ்வெனும் அமிர்தம்.

காதலாகி
கசிந்துருகி..
மேனி துயர் கண்டு
மெலிந்து புண்பட..
ரணம் கண்டு
வதை பட்டு
சுகம் காண
வாழ்ந்து விட்டுப் போ
என்ற அலட்சியத்
தொனியில்
அறிவித்தவாறே..
பீடியை பற்ற
வைத்து இழுத்தான்
சாத்தான்.

புகைச் சுருள்
மேல் எழ
யாரோ ஒருவளின்
கூந்தல் நினைவு
எனக்கு வந்தது.

…

நட்சத்திரங்களில்
வசித்திருக்கிறாயா..
இல்லையெனில்
ஒரு இதயத்தை
வென்றெடு.

தோள்களில்
வானவில்
பூத்திருக்கிறதா…
இல்லையெனில்
சிறகடிக்கும்
விழிகளை தேடி
கண்டடை.

அதற்கு
இந்த அமிர்தத்தை
பருகு என்று பரவசம்
காட்டிய சாத்தானில்
கண்களில் பொய்யில்லை..

நடுங்கிய
கரத்தோடு
கோப்பையை
தழுவச் சென்ற
என் கரங்களை
கடவுள் சற்றே
பிடித்து இழுத்தார்.

வேண்டாம்..
இது உனக்கு பொருந்தாது..

கொந்தளிக்கும்
அலைகடலை
ஒரு கோப்பைக்குள்
அடக்கி வைத்து
அமிர்தம் என்கிறான்.

ஏமாறாதே..

எச்சரித்தார் இறைவன்.

இறைவனின் நிழலோடு
கரைந்து நழுவத்தொடங்கினேன்..

விசுவாசம் ஏற்ற
இறைவன் திரும்பி
நடக்க தொடங்கினார்.

சட்டென திரும்பி
ஒரே மடக்கில்
விழுங்கினேன்
கோப்பையில்
குடி இருந்ததை..

வாழ்வின்
வசீகரம்
சிறகுகளாய்
முளைத்த
தோள்களோடு..

பின் தொடர்ந்த
என்னில்
ஏற்கனவே அருந்தி
விட்டிருந்த நஞ்சு
மெல்லிய புன்னகையாய்
அதரத்தில் அமர்ந்திருந்தது..

காலியாய் இருந்த
கோப்பையை
உருட்டி விளையாடத்
தொடங்கி இருந்தான்
சாத்தான்..

இம்முறையும் ஏமாற்றப்பட்டான்
என விசனப்பட்டார் இறைவன்..

இனிமேல் தான் வாழப் போகிறான்
என குதூகலித்தான் சாத்தான்.

அந்த சிவப்பு
மேசையில்..

இரவு என்ற
பொல்லாத
மிருகமும்..
நானும்..
தனித்திருந்தோம்..

நினைவுகளை
கடித்துக் குதறிய
செந்நிற பற்களோடு
சிரித்த இரவோடு..

வாழ்வை ஒரு
மதுவாக்கி குடிக்க
நானும் தயாரானேன்..

இரவின் விரல்
இடுக்கில்
சிகரெட்டாய்
புகைந்துக்
கொண்டிருந்த
என் ஆசைகளின்
கங்கொன்றின்
நுனியில் மின்னியது
ஒரு நட்சத்திரம்.

கனவுகளும்..
நிராசைகளும்..
சம விகிதத்தில்
கலக்கப்பட்டு
கோப்பைகள்
தயாராகின..

தத்துவச்சாரங்களும்
மெளனமாக்கப்பட்ட
சொற்களும்..
இரண்டு பீங்கான்
தட்டுகளில் நிரம்பி
இருந்ததை
முரண்களே நமது
இன்றைய
side dish என
குதுகலித்தது
இரவு.

சியர்ஸ்
என்றவாறே
உரசிய
கோப்பைகளின்
அதிர்வில் சிந்தி
சிதறிற்று
ஆன்மாவில்
என்னையும் மீறி
ஒட்டியிருந்த
முத்தமொன்றும்..
அதிகாலை
அணைப்பொன்றும்..

செந்நிற திரவமாய்
என் கடந்த காலம்
அந்த கோப்பையில்
கொப்பளித்ததை
பார்த்ததை கண்ட
இரவு தன் மினுக்கும்
கண்களின் அலட்சியப்
மொழியில் சொன்னது.

தண்ணீய ஊத்துடா…

..அடங்கியது காலம்.

 

 

https://youtu.be/j-kKJKlufBQ

 

 

எனது இரவே…

நீ துளித்துளியாக
நகர்வது …

யாரோ கழுத்தை
பொறுமையாக
அனுபவித்து
அறுப்பது போல…

ரண வேதனையாக
இருக்கிறது..

என்
விழிகளே..

சிவந்த
உங்களது
விழிப்பை மறந்து
சற்றே பொசுங்கி
எரிந்துப்
போங்கள்..

அது கொஞ்சம்
ஆறுதலானது.

உயிர்த்திருந்து
ரணம் கொள்ளும்
மனமே…
கொஞ்சம் மயங்கிப்
போ..

உன் நிலை மறந்து
கிறங்குவது மிக
நலம்.

ஆழ கொதித்து
துயர
வியர்வையால்..
எரியும் உடலமே…

நீ மரத்துப்போ.

அது மரித்துப்
போவதற்கு நிகராக
இருந்தாலும் கூட..

இறுதியாக சொல்வது
இதை தான்..

ஆற்ற முடியா
கொந்தளிப்பினை
கொல்ல…

அது உறக்கமாக
கூட இருக்க
தேவையில்லை…

சிறிது நேர
மரணமாக இருந்தாலும்..

 

அந்த சாலையின்
முனையில் அவனை
நீ சந்திக்கக் கூடும்..

நிலைக்காத பார்வைகளோடும்..
குழறிய சொற்களோடும்..
கலைந்த கவனத்தோடும்..
கசங்கிய ஆடையோடும்..

முணுமுணுப்புகளோடு
திரியும் அவனை
நீ நிராகரித்து கடக்கலாம்.

நேர்த்தியான உன் ஆடைக்கு..
மின்னுகிற உன் ஆபரணங்களுக்கு..
இன்பம் மிதக்கும் உனது
பயணத்திற்கு..
உண்மையின் கண்களோடு
காத்திருக்கும் அவன்
ஒரு உறுத்தல் தான்..

உன் விழி அசைவுகள்
அவன் மீது படாதவாறு
லாவகமாக கடப்பதில்
இருக்கட்டும் உன் கவனம்..

இன்று நீ
அணிந்திருக்கிற
புனைவுகளின் அடவு
தெரிந்த அவன் சற்று
ஆபத்தானவன் தான்..

எதிர்பாராமல் சந்தித்து
விட்டால் கூட..
அந்த நொடியை
உடைத்துப் போட்டு
யாரிவன் என்கிற
அலட்சியத்தை மட்டும்
உன் ஆன்மாவில்
சேமித்துக் கொள்.

சொற்கள் ஏதேனும்
மிச்சப்பட்டிருந்தால்
உச்சரித்துப் போவதில்
கூட..
ஒன்றும் ஆகி விடப்
போவதில்லை..

எங்கிருந்தோ
யாரோ உன்
மீது கொட்டிய..
உன் அடி
நாக்கில் சேமித்து
வைத்திருக்கும்
கசப்பினை
அவன் மீது
காறி உமிழ்தல்
மிக நலம்.

அக்கணத்தில்
சட்டென உன்
நினைவில் பூக்கும்
அவன் பொழிந்த
நேச மழையை
கவனிக்காமல்
மிதித்துக்
கடந்துப் போக
கண நேர
வெப்பம்
சுமக்கும் காலணிகளை
தயாரித்து வை.

உன்னிடம்
இல்லாவிட்டாலும்
கவலையில்லை ..
உன் மீது யாரேனும்
எக்கணத்திலாவது
துப்பிய வெறுப்பினை
கடன் வாங்கியாவது
அவன் மீது கக்கு..

காரணங்களை
ஒரு
விருந்தினைப் போல
நேர்த்தியாய்
தயாரி.

விதவிதமான
கதைகளோடும்..
உன் விழிகளில்
இதற்கென
ப்ரத்யோகமாக
தயாரித்திருக்கும்
துளிகளோடும்..

அந்த விருந்தினை
உனக்கு நீயே
பரிமாறிக் கொள்..

ஏனெனில்
அவனை நீதான்
கடவுள் என்றாய்..
அவன் சாத்தானாக
உனக்குள் மாற்றிக்
கொள்ள இந்த
இறுதி விருந்து
அவசியம்…

ஆனால்…
அவனுக்கோ..
இவையெல்லாம்
தேவையே இல்லை.

ஏற்கனவே
நிராகரிப்பின்
சொற்கள்
நஞ்சாய்
தடவிய கத்தி
ஆழ பின்
கழுத்தில்
குத்தப்பட்டிருக்கும்
அவனுக்கு
தேவை…

அவன் ஆன்மா
மட்டுமே உணரத்தக்க..
நேர்மையான..
கண்களின் ஈரம்
மினுக்கும்
மதிப்பு மிகுந்த

ஒரு மரணம்.

 

 

இரவுப் பொழுதின்
மலை அருவி
போல …
யாரையும் நனைக்காமல்
போகிறது..
தனிமை
இசைக்கும்
என் நினைவு…

 

 

வெளிச்சப்புள்ளிகள்
முளைக்காத
காட்டில்
கண்களிரண்டையும்
பிடுங்கி யாருக்கும்
தெரியாமல்
புதைத்து விடு..

 

 

என்னிடம் சொல்ல
இதை தவிர
வேறு ஏதேனும்
இருக்கிறதா