Category: கவிதைகள் Page 1 of 8

❤️

இன்னும்
அலைபேசி திரையில்
நான் பார்க்காத
உனது
குறுஞ்செய்தி ஒன்று
பனிக்கால இரவில்
சாக்கு பையின்
கதகதப்பில்
படுத்திருக்கும்
பூனைக்குட்டி போல
உறைந்திருக்கிறது.

உடனே
திறந்துப் பார்க்க
முடியாமல்
படிக்காத குறுஞ்செய்தியை
உறைந்த பார்வையோடு
பார்த்துக் கொண்டே
இருக்கிறேன்.

அது விரல் படாத
பியானோ பொத்தான்கள்
போல ஏதேனும் இசைத்துளி ஒன்றை உள்ளுக்குள்
தேக்கி இருக்கக்கூடும்
என எண்ணுகிறேன்.

அல்லது

ஒரு பெரு மழையோ
ஒரு சுடும் பாலையோ
இன்னும் ஏதாவது
இருக்கக்கூடும்.

ஃ

இந்தக் குறுஞ்செய்தியைப்
படிக்க நான்
தனிமையும்
பனியும் நிறைந்த
ஒரு மலைமுகட்டை
தேட வேண்டி இருக்கிறது.

சில சமயங்களில்
உன்
குறுஞ்செய்திகளை
படிக்கும்போது
என் கழுத்தை கவ்வும்
ஒரு ஓநாய்
காத்திருப்பது என்பது
எதேச்சையானது அல்ல‌.

ஃ

பிரிபடாத
அந்தக் குறுஞ்செய்தியில்
ஏதேனும் காரணங்கள்
இருந்து விடக் கூடாது என அஞ்சுகிறேன்.

காரணங்கள் இல்லாமல் குறுஞ்செய்தி
அனுப்பி
கொண்ட காலங்கள்தான்
பொன்னிழைப் பொழுதுகள்.

காரணங்கள்
அலுப்புட்டுகின்றன.
காரணங்கள்
சுயநல ஒப்பனையோடு
துருத்திக் கொண்டு தெரிபவை.

காரணங்களே
இல்லாமல்
அனுப்பப்படும்
குறுஞ்செய்திகள் தான்
காதலின் மது அருந்தி
பேரன்பின் நிர்வாணத்தோடு
இமைகள் கிறங்க
வந்திறங்கி
நம் இதயம் இடறுபவை.

ஃ

காரணங்கள்
இல்லாமல்
குறுஞ்செய்தி அனுப்புவது
என்ன
காரணத்திற்காக
என்று கேட்கிறார்கள்.

நீயும் நானும்
இருக்கிறோம்
என்கிற காரணம்
ஒன்றே ஒரு
குறுஞ்செய்தி
அனுப்புவதற்கு போதாதா..

அவர்களுக்குத்
தெரியாது.
எழுத்துக்கள் இல்லாத
வெறுமை
குறுஞ்செய்திகளில் கூட
வாசிக்கக்கூடிய செய்திகள் இருக்கின்றது என்று.

ஃ

அதையும் தாண்டி..
யாருக்கேனும்
காரணங்கள் தேவைப்பட்டால்
நம்மிடம் உதிர்த்துக்கொள்ள
ஒரு கன்னக் கதுப்புப்
புன்னகையும்,
பின்னணியில்
இசைந்துக்கொள்ள
ஒரு இளையராஜாவின் இசைத்துண்டும்
தயாராகவே இருக்கின்றன
என்பதே காரணங்களாக இருக்கின்றன என்று
அவர்களுக்கு எப்படி
உணர்த்துவது..??

ஃ

❤️

கனவுகளை
துரத்திய காலம்
முடிந்து
கனவுகள்
இப்போது துரத்திக் கொண்டிருக்கின்றன.

நான்
அஞ்சி ஓடிக்
கொண்டிருக்கிறேன்.

❤️

அப்போதே சொல்லி
இருக்கலாம் தான்‌.

அப்போது
சொல்லி இருந்தால்
நீ சற்றே
ஏக்கத்தோடு
அப்போதே
சொல்லி இருக்கலாமே
என இப்போது
சொல்லி
இருக்க மாட்டாய்.

அதனால்தான்
அப்போது
சொல்லவில்லை.

❤️

பிரிந்து
செல்வதற்கு முன்
செயற்கையான
சிரிப்போ
ஒப்பனையான
கை குலுக்கல்களோ
தயாரிக்கப்பட்ட
கண்ணீர் துளியோ
என்னை
அவமானப்படுத்துகின்றன.

நிர்கதியான
ஒரு மௌனம்.
நிராதரவான
ஒரு பார்வை.

இது போதாதா..

நீயும் நானும்
நாமாக இருந்ததற்கு.

❤️

பிரிவின்
மழைநாளில்
நீ இறுதியாய் அமர்ந்த
அந்த உணவக
இருக்கையின்
எதிரே
நான் தனியே
அமர்ந்திருந்தேன்.

திடீரென எங்கிருந்தோ
வந்த ஒரு இளைஞன்
அலைபேசியில்
யாரிடமோ
கோபமாக பேசிவிட்டு
ஒரு முழு பிரியாணியை
ஆர்டர் செய்து
பொறுமையாக
சுவைத்து சாப்பிட
தொடங்கினான்

எனக்கு ஏனோ
நிம்மதியாக இருந்தது.

❤️

ஏதோ ஒரு வாழ்க்கை
நீ இல்லாத
அர்த்தமற்ற பொழுதுகள்
என்றெல்லாம்
விம்மி வெடித்து
நீ அலைபேசியில்
கண்ணீர் உகுத்த
அந்தக் குளிர்கால இரவில்..

அதுவரை
நான்
நினைக்க முடியாமல்
வெறுத்த நம் பிரிவு
கதகதப்பாய்
ஒரு போர்வை போல
என் மீது போர்த்தத்
தொடங்கியது.

❤️

நாசுக்கு பார்க்காமல்
இடம் பொருள் எண்ணாமல்
தகுதி வயது
காலம் மறந்து
அடக்கி
வைத்து முழுங்கத்
தோன்றாமல்
நேர்மையாய்
அழுது விட முடிவது
எவ்வளவு சுகமானது…

❤️

.

தூரமாக நீ செல்வதற்கு

முன்பாக

இறுதியாக

நின்று கொண்டிருந்த

கொன்றை மரத்திற்கு கீழே

இன்று வெற்று நிழலை தவிர

வேறு எதுவும் இல்லை.

அதைக் கடந்து விட்டேன்

அல்லது

கடந்து கொண்டிருக்கிறேன்

என நானே

கற்பித்துக் கொள்கிறேன்.

என் கழுத்து

திரும்பிப் பார்க்கும்

திசையில் அது இல்லாமல்

தொலைவில் மறைந்து விட்டது என

உறுதியாய் நம்புகிறேன்.

நம் பிரிவுக்கு

நீயே கற்பித்துக் கொண்ட

காரணங்கள்

காற்றின் உளி பட்டு

உடைந்து போன

வண்ணத்துப்பூச்சிகளின்

சிறகுகளாக

மிதந்து கொண்டிருக்கின்றன.

ஒவ்வொரு நாளும்

அந்த இடத்தைக்

கடக்கும் போது

மதிய நேரத்து

கோவில் குளம் போல

சலனம் அற்று இருக்க

முயற்சித்துக்

கொண்டே இருக்கிறேன்.

யாரும் அறியாத

ஓர் அந்தியில்

முகம் இறுகாமல்

முனகல் இல்லாமல்

விழியோர துளி

விழாமல்

அந்த கொன்றை மரத்தை

கடந்து விடுகிறேன்.

ஒரு உதிராத புன்னகை

உள்ளுக்குள்.

மறுநாள் காலை

அந்த கொன்றை மரத்தின்

கீழே விழுந்து கிடந்த

அந்த ஒற்றைப் பூ

நிச்சயம் உன்னுடையது அல்ல.

உனக்காகவும் இருக்கலாம்

என ஏனோ

என்னால் நினைக்க முடியவில்லை.

ஆக இப்படித்தான்

உலகத்தில்

சில பல

தற்கொலைகளும்/கொலைகளும்

இயல்பாக நடந்து

கொண்டிருக்கிறது

உறவுகளே..

“நள்ளிரவு 12 மணிக்கு எங்கிருந்தாலும் வா. நிலா பொழுதுகளில் நாம் இணைந்திருக்கும் பழைய புகைப்படங்களை ஒரு இளையராஜா பாடல் பின்னணியில் ஒலிக்க சேர்ந்து பார்ப்போம்..” என்று அழைத்தாள் அவள்.

“வேண்டாம்.

புகைப்படங்கள் ஆழ்கடல் போன்றவை.

நினைவின் சுழல் கொண்டவை.

கால இயந்திரம் போல நிகழ்ந்த அந்த கணத்திற்கே நம்மை இழுத்துச் சென்று நிகழ்காலத்து தகவமைப்புகளுக்கு குழப்பம் ஏற்படுத்துபவை.

மீளவே முடியாத

ஆழத்தின் இருள் கொண்டவை. எப்போதோ அறுக்கப்பட்ட இறுக்கிக் கட்டி இருந்த கயிற்றின் தடம் போன்றவை.

வேண்டாம்..”

என அச்சத்துடன் மறுத்தேன்.

“இல்லை இல்லை..

தீரா மோகத்தின் வெப்பம் வீசும் விழிமயக்க புனைவு கதைகள்

அடங்கிய வசீகர புத்தகங்கள் நிறைய அடுக்கப்பட்டிருக்கும் புத்தக அலமாரிகளுக்கு பின்னால்

கனவின் கதவு

ஒன்று இருப்பது போல ..

ஒவ்வொரு புகைப்படத்திற்குப் பின்னாலும் ஒரு கனவின் மாயக்கதவு ஒன்று மறைந்து இருக்கிறது.

அதற்குள் சென்றால் ஆழ்மனதில் உறுத்தும் நம் ஆறாக் காயங்களை, சுகந்த நினைவின்

காற்று ஊதி ஊதியே குணப்படுத்தும் காதலின் தேவதை ஒருவள் காத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

அவளைப் பார்த்துவிட்டு வரலாம் வா..” என்று அழைத்தாள்.

எனக்கு முன்னால் நட்சத்திரங்களை விண்ணை நோக்கி வீசிக்கொண்டிருக்கும் ஒன்றோடு ஒன்று பின்னிய நிறைவேறா கனவுகளின் கனலேறிய விசித்திர கிளைகள் கொண்ட ஒரு கொன்றை மரம் ஒன்று அந்தரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

பார்க்கவே அச்சம் ‌. மேலும் அசைந்து கொண்டிருக்கும் கிளைகள் என்னை இழுத்து அந்தக் கனல் மரத்திற்குள் வைத்து கழுவேற்றிக் கொல்லுமோ என்கிற தீவிர பய உணர்ச்சி.

நடுங்கியவாறே என்னை நோக்கி மிதந்து வந்த அந்த அலைபேசி இணைப்பை துண்டித்தேன்..

….

விழிகளை மூடி அமர்ந்திருந்த அந்த கணத்தில் தான்.. நொடி பிசகிய திடுக்கிடலில் விழித்து பார்த்த போது..

நானாக உருவாக்கிக் கொண்ட காரணங்கள் துருவேறி இறுகிக் கிடக்கும் அந்தக் காலப் பூட்டு

அதுவாகத் திறந்து, என் முன்

என் வாழ்வில் இனி எப்போதும்

வாழ முடியாத, வசந்த காலத்தின் வண்ணப் புகைப்படங்கள்

கண்ணீர் கோர்த்திருக்கும் என் விழிகளுக்கு முன்னால் அந்தரத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தன.

நியாயம்

என்ற

வினாவின் ஓசை

நடுநிசியில்

மூடப்படாத

குடிநீர் பைப்பு

போல

சரித்திரத்தின்

வீதிகளிலே

சொட்டி கொண்டே

இருக்கிறது.

எது நியாயம்

என்பதற்கு

அவரவருக்கு

ஒரு தர்க்கம்.

ஆளாளுக்கு

ஒரு கதை.

வரையறையற்ற

சுதந்திரத்துடன்

அவரவர்‌ விழிகளில்

படுகிற காட்சியாய்,

இலக்கற்ற ஓவியமாய்,

அலைந்துக் கொண்டே

இருக்கும் சீரற்ற

சிதறலாய் நியாயம்.

எந்த திசையில்

நியாயம் உறைகிறது

என்று எவருக்குமே

தெரியாது.

ஏனெனில்

நியாயம்

திசைகளை அழித்து

அவரவருக்கு

ஒரு திசையை

பிரசவிக்கிறது.

நியாயத்தை

பற்றி எழுதி எழுதி

எழுதுகோல்கள்

முனை உடைந்து

இருக்கின்றன.

அவரவருக்கான

நியாயத்தின்

பழுப்பேறிய

ஏடுகளின்

வாக்கியங்கள்

தங்களுக்கு தாங்களே

அவ்வப்போது

மாறிக் கொள்கின்றன.

அப்படி என்றால்

நியாயம் என்றால் என்ன

என்று புத்தனின் கடைசி

சீடன் சுமன் கேட்டான்.

தனக்குள் ஆழ்ந்திருந்த

புத்தன் தன் மௌனத்தை

கலைத்து சொன்னான்.

“அடுத்தவரின்

பார்வையை

உன் விழிகளில்

பார்த்தால்

அது தான் நியாயம்.”

காலம் ஒரு முறை

சிலிர்த்து அடங்கியது.

உனக்கும்
எனக்கும் நடுவே
கைப்பிடி இல்லா
ஒரு கதவு.

அடிக்கடி
கதவு
பூட்டப்பட்டிருப்பதை
நாம் இருவருமே
உறுதி செய்து
கொள்கிறோம்.

இருபுறமும்
பூட்டப்பட்ட பூட்டுக்களின்
உறுதியை
அடிக்கடி
இழுத்துப்
பார்த்து
பரிசோதிக்கிறோம்.

என் சாவி உன்னிடமும்,
உன் சாவி என்னிடமும்,
இருப்பது
நன்றாக தெரிந்தும்
தொலையாத சாவியை
தொலைத்து விட்டதாக
தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

கதவு முழுக்க
துளை போட முயன்ற
தழும்புகள்.

குளிர்கால
பின்மாலையில்
கதவின் இடுக்கில் இருந்து
செந்நிற வெளிச்சம்
கசிவதை அச்சத்துடன்
பார்க்கிறேன்.

பாசிப்படர்ந்த
அந்தக் கதவின் மேல்
நீலக்கடல்
ஒன்றின் படம்
வரையப்பட்டு இருக்கிறது.

உடலில்
கருஞ்சிவப்புக்
கோடுகளோடு
ஒரு வெள்ளை மீன்
அதில் நீந்துவது போல
என்னை
பார்த்துக்
கொண்டிருக்கிறது.

அனேகமாக மறுபுறத்தில்
இதே போல
இன்னொரு மீனும்
உன்னையும்
பார்த்துக் கொண்டிருக்க கூடும்.

நள்ளிரவின் திடுக்கிடலில்
பின் கழுத்து வியர்க்க
நான் விழித்துப் பார்த்த போது
அந்த மீன் என்னை பார்த்து இமைத்ததாக தோன்றியது.

உனக்கும் அவ்வாறு தோன்றியிருக்கக்கூடும்.

சில நொடிகள் கழித்து
எனக்கு முன்னால்
தொங்கிக் கொண்டிருந்த
அந்தப் பூட்டை
உடைத்து விடலாமா
என்று எனக்குத் தோன்றியது.

அதே நொடியில்
அந்தப் பக்கம் பூட்டை
உடைக்கும்
சத்தம் எனக்கு கேட்டது.

நானறிந்தத

எதிரிக்கு

நானறிந்த

எதிரிக்கு

நாசூக்காக

சொல்வது

என்னவென்றால்..

நள்ளிரவு நடுக்கடலில்

மெல்ல அசைந்து

கொண்டிருக்கும்

தனிமை படகு நான்.

உன் புறக்கணிப்பின்

பாடல் என்னை

ஒன்றும் செய்யாது.

என் வானத்தில்

நீ அந்தி வரைய

முயற்சிக்காதே.

பல இரவுகளையும்

சில சூரிய சந்திரர்களையும்

ஒரு வேனிற் காலத்தையும்

குளிர் ஊதற் காற்றையும்

என் உள்ளங்கையில்

மறைத்து வைத்திருக்கிறேன்.

சட்டென அவைகளில்

ஏதேனும் ஒன்றை

அருகே இருக்கும் ஏரியில்

வீசி எனக்கான

பருவத்தை நானே

உருவாக்குவேன்.

கால தேச நழுவலின்

ஊடே எனக்கென்று

ஓர் உலகை

சமைக்க கற்றவன் நான்.

என்னை கைவிட்டதாக

கர்வம் அடையாதே.

நடுப்பகல் நேரத்து

பாலைவன ஓநாயின்

பசி கொண்ட

விழிகளை என்றாவது பார்த்திருக்கிறாயா ‌…??

அதுதான் என் வாழ்க்கை.

நீ யோசிக்கவே முடியாத

அந்தர வெளியில்

சில கழுகுகளோடு

நான் பறந்து கொண்டு

இருக்கிறேன்.

நீரில் தென்படும் என்

சலனத்தை பார்த்து

உன் கத்தியை

குத்தாதே.

நீ என்னை

வெள்ளைத்தாள்

என நினைத்துக் கொண்டு

வரைந்த வரம்பற்ற

கோடுகளால்

பலனேதுமில்லை.

ஒரு யுகத்தின் பக்கத்தில்

தங்க எழுத்துகளாய்

நான் மின்னிக் கொண்டு

இருக்கிறேன்.

என் முன்னால்

பெருமூச்சு விட்டு

ஆற்றாமையோடு நிற்கும்

உனக்கு ஒரு வார்த்தை..

என்னை கொல்ல

நீ சிகண்டியாய்

அடுத்த பிறவியில்

பிறந்து வா.

அது வரை

மரணமில்லா

பீஷ்மராய்

நான் இந்த

பெருவாழ்வில்

திளைத்திருக்கிறேன்.