.
தூரமாக நீ செல்வதற்கு
முன்பாக
இறுதியாக
நின்று கொண்டிருந்த
கொன்றை மரத்திற்கு கீழே
இன்று வெற்று நிழலை தவிர
வேறு எதுவும் இல்லை.
அதைக் கடந்து விட்டேன்
அல்லது
கடந்து கொண்டிருக்கிறேன்
என நானே
கற்பித்துக் கொள்கிறேன்.
என் கழுத்து
திரும்பிப் பார்க்கும்
திசையில் அது இல்லாமல்
தொலைவில் மறைந்து விட்டது என
உறுதியாய் நம்புகிறேன்.
நம் பிரிவுக்கு
நீயே கற்பித்துக் கொண்ட
காரணங்கள்
காற்றின் உளி பட்டு
உடைந்து போன
வண்ணத்துப்பூச்சிகளின்
சிறகுகளாக
மிதந்து கொண்டிருக்கின்றன.
ஒவ்வொரு நாளும்
அந்த இடத்தைக்
கடக்கும் போது
மதிய நேரத்து
கோவில் குளம் போல
சலனம் அற்று இருக்க
முயற்சித்துக்
கொண்டே இருக்கிறேன்.
யாரும் அறியாத
ஓர் அந்தியில்
முகம் இறுகாமல்
முனகல் இல்லாமல்
விழியோர துளி
விழாமல்
அந்த கொன்றை மரத்தை
கடந்து விடுகிறேன்.
ஒரு உதிராத புன்னகை
உள்ளுக்குள்.
மறுநாள் காலை
அந்த கொன்றை மரத்தின்
கீழே விழுந்து கிடந்த
அந்த ஒற்றைப் பூ
நிச்சயம் உன்னுடையது அல்ல.
உனக்காகவும் இருக்கலாம்
என ஏனோ
என்னால் நினைக்க முடியவில்லை.
ஆக இப்படித்தான்
உலகத்தில்
சில பல
தற்கொலைகளும்/கொலைகளும்
இயல்பாக நடந்து
கொண்டிருக்கிறது
உறவுகளே..
மறுமொழி இடவும்