Category: கட்டுரைகள்.. Page 8 of 15

இன்றைய தினம் உச்சநீதிமன்றம் வழங்கியுள்ள இரண்டு வரலாற்று சிறப்பு வாய்ந்த தீர்ப்புகளில் ராஜீவ் காந்தி கொலை வழக்கில் 26 வருடங்களுக்கு மேலாக சிறையில் வாடிக்கொண்டிருக்கும் ஏழு தமிழர்களை விடுவிக்க அதிகாரம் தமிழக அரசுக்கு பிரிவு 161 ன் வாயிலாக உண்டு என்கின்ற முக்கியத்துவம் வாய்ந்த தீர்ப்பு.

மற்றொன்று இந்திய தண்டனைச் சட்டம் பிரிவு 377 யை ரத்து செய்த வரலாற்று சிறப்பு வாய்ந்த தீர்ப்பு. 1860 ஆம் ஆண்டு மெக்காலே பிரபு அந்த கால சூழலுக்கு ஏற்ப இங்கிலாந்து ராணி குடும்ப விசுவாசத்திற்கு உட்பட்டு இங்கிலாந்து நாட்டின் அதிகாரம் ஆட்சி செய்யும் நிலங்களில் நீக்கமற பரவ வேண்டும் என்ற நோக்கத்தோடு இயற்றப்பட்ட மிகப் பிற்போக்குத்தனமான சட்டம் தான் இந்திய தண்டனை சட்டம். இந்த சட்டம் காலப்போக்கில் ஏற்பட்ட பல மாறுதல்களை உள்வாங்கி பல திருத்தங்களை கண்டு வருகிறது. ஆனாலும் நீண்ட நெடிய நாட்களாக பிரிவு 377 யை தடை செய்யக் கோரும் போராட்டங்கள் இந்திய அறிவுலக சமூகத்தினராலும் ,முற்போக்குச் சிந்தனையாளர்களாலும்,மாற்று பாலினத்தவர்களாலும் முன்னெடுக்கப்பட்டு வருகின்றன.

முதலில் இந்திய தண்டனைச் சட்டம் பிரிவு 377 என்ன சொல்கிறது என்பதை நாம் ஆழமாக கவனிக்க வேண்டும்.

அது இயற்கைக்கு மாறான பாலுறவை தடை செய்யும் சட்டமாக மேலோட்டமாக கருதப்பட்டாலும் அது சமூகத்தில் ஏற்படுத்தும் தாக்கங்கள் மிகக் கொடுமையானவை. இதன்படி மாற்றுப் பாலினத்தவர்கள் இணைந்து வாழ முடியாத நிலைமையும், மாற்று பாலினத்தவரோடு பிறர் இணைந்து வாழ முடியாத நிலைமையும் நீடிக்கிறது. மேலும் சாதாரண மனிதர்களின் சில பாலுறவு முறைமைகளையும் இது தடை செய்கிறது. பாலுறவு தேர்வு என்பது தகுதி வாய்ந்த வயதையும் , விருப்பத்தையும் சார்ந்ததாக இருக்க வேண்டுமே தவிர இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் பக்கங்களில் தீர்மானிக்கக் கூடிய ஒன்றாக அமைந்து விடக்கூடாது என்பதுதான் காலம் காலமாக பிரிவு 377 யை எதிர்த்து போராடி வருகிற முற்போக்காளர்கள் மற்றும் மாற்றுப் பாலினத்தவர்களின் கருத்து.

மேலும் ஒரே பாலின திருமண முறையான தன்பாலின உறவு திருமணத்துக்கு இதுவரை 25-க்கும் மேலான நாடுகள் அனுமதி அளித்துள்ளன. குறிப்பாக அர்ஜென்டினா, ஆஸ்திரேலியா, பெல்ஜியம், பிரேசில், கனடா, கொலம்பியா, டென்மார்க், பின்லாந்த், பிரான்ஸ், ஜெர்மனி, ஐஸ்லாந்து, அயர்லாந்து, லக்சம்பெர்க், மால்டா, மெக்சிகோ, நெதர்லாந்து, நியூசிலாந்து, நார்வே, போர்ச்சுகல், தென் ஆப்பிரிக்கா, ஸ்பெயின், ஸ்வீடன், இங்கிலாந்து, அமெரிக்கா, உருகுவே போன்ற நாடுகள் அனுமதி அளித்துள்ளன.இந்நிலையில் இந்திய உச்சநீதிமன்றம் வழங்கிய இத்தீர்ப்பு மிகவும் வரவேற்கத்தக்கது.

இப்பிரிவின் கீழ் நேரடியாக பாதிக்கப்படுபவர்கள் திருநங்கைகள் என்று அழைக்கப்படுகின்ற மாற்று
பாலினச் சொந்தங்கள். காலம் காலமாக அவர்கள் மீது சுமத்தப்படுகிற இழிவிற்கும், நிகழ்த்தப்படுகிற அடக்குமுறைகளுக்கும் இன்றைய தினம் ஒரு விடிவு பிறந்திருக்கிறது என்றே கொள்ளலாம்.

இந்த பிற்போக்குத் சட்டப்பிரிவை கொண்டுவந்த இங்கிலாந்து அரசு கூட பிரிவு 377 யை 60 களிலேயே திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தியா உள்ளிட்ட மத ஆதிக்கங்கள் உடைய சில நாடுகளில் மட்டுமே இச் சட்டம் போன்ற சில பிரிவுகள் இன்னும் நடைமுறையில் இருந்து வருகிறது. இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தை எழுதிய மெக்காலே மத நம்பிக்கைகள் அதிகம் உடைய இங்கிலாந்து அரச குடும்பத்திற்கு மிக விசுவாசமானவர். அவர் கடவுளின் விருப்பத்திற்கு மாறானது என மத நம்பிக்கைகளை சார்ந்து இப்பிரிவை ஏற்படுத்தினார்.அதனாலேயே மத நிறுவனங்கள்,மத ஆதரவு அமைப்புகள் போன்றவை பிரிவு 377 யை தடை செய்ய எதிராக இருக்கின்றன. இதில் இந்து,கிருத்துவம், இஸ்லாம் என்றெல்லாம் பேதமில்லை.

ஆனால் நவீன உலகில் ஒடுக்கப்பட்ட மாற்றுப் பாலினத்தவர்களுக்கு ஆதரவாக பல உரிமைக் குரல்கள் எழுந்து வருகின்றன. நாம் தமிழர் கட்சி கூட சென்ற முறை சட்டமன்றத் தேர்தலில் திருநங்கை ஒருவருக்கு போட்டியிட வாய்ப்பு கொடுத்து வரலாற்றின் பொன்னேடுகளில் தன் பெயரை பதித்துக் கொண்டது.மேலும் தன் உறுப்பினர் சேர்க்கையில் ஆண்/பெண் என்பதோடு மட்டும் நில்லாமல் மூன்றாம் பாலினத்திற்கும் உரிய இடத்தை நாம் தமிழர் கட்சி வழங்கி இருக்கிறது.

பிரிவு 377 என்பது ஓரினச்சேர்க்கையை தடை செய்த சட்டம். அது நீக்கப்பட்டு விட்டதால் இனி நாடு முழுக்க ஓரினச்சேர்க்கை பரவும் என்பதான விடலைத் தன சிந்தனைப் பதிவுகளை நம்மால் காண முடிகிறது. சமூக தளங்களில், கல்வியறிவு கொண்ட மட்டங்களில் கூட மாற்றுப் பாலினம் அல்லது மூன்றாம் பாலினம் குறித்து இன்னும் பிற்போக்குத் தனமான சிந்தனைகள் நிலவுவது வேதனையானது. பல்வேறு போராட்டங்களுக்கு பிறகு நாஸ் பவுண்டேஷன் உள்ளிட்ட பல்வேறு அமைப்புகள் தொடுத்த மனுவின் அடிப்படையில் நீதியரசர் தீபக் மிஸ்ரா தலைமையிலான 5 நீதிபதிகள் அடங்கிய இந்திய அரசியலமைப்பு சட்ட அமர்வு பிரிவு 377 யை தடைசெய்து இன்று தீர்ப்பு வழங்கியிருக்கிறது.

அவமானத்திலும், இழிவிலும் ,கூனிக் குறுகி நின்று ..கூனிக்குறுகி ..இத்தனை ஆண்டு காலம் பிச்சை எடுத்து ,பாலியல் தொழில் செய்து ..காவல்துறைக்கு கப்பம் கட்டி.. இழிபிறவிகளாக கேலி செய்ய படுபவர்களாக நடத்தப்படும் மாற்றுப் பாலின உறவுகளின் வாழ்வில் இத்தீர்ப்பு புதிய நம்பிக்கைகளை உண்டாக்கி இருக்கிறது. வலியும்,மானக்கேடும் இல்லாத ஒரு சகதர்ம வாழ்வு அவர்களுக்கு அமையட்டும்.

வாழ்த்துகள்.

ஜன்னல்களை கடந்து நான் நகரும்போது …
என் அரவம் கேட்டு
கண்களை உயர்த்தி
கேட்கிறார்கள்..
“நான் கடலைச் சென்று அடைவது எப்படி..?”

அப்போது
கடலின் நட்சத்திர எதிரொலிகளை .. நுரையின் சிதறல்களை..
மணற் சுழல்களின் சிதறலை..‌
பின்னொதுங்கும் உப்பின் முனகலை ….
கரையில் ஒதுங்கும் கடற்பறவைகளின் கூக்குரலை…
எதுவும் பேசாமல் ஒலிபரப்புவேன்.

அவ்வாறு என்னில் ஊடே..‌
சுதந்திரமும் கடலும்
மூடப்பட்ட இதயத்திற்கு
பதில் அளிக்கும்.

-பாப்லோ நெருடா (தமிழில் சுகுமாரன்)

நிறமற்ற பல நிறங்களின் அடர்த்தியே இருட்டு. அதுவும் சிறைச்சாலை கொண்டிருக்கின்ற இருட்டு இன்னும் தனித்துவமானது. பகலிலும் சூழ்ந்திருக்கும் இருட்டு. விழிகளிலும் படர்ந்திருக்கும் இருட்டு. அடைப்பட்டிருக்கும் ஒவ்வொரு மனதிலும் அடி ஆழ ஏக்கமாய்.. விடுதலை விம்மலாய் விரிந்திருக்கும் இருட்டு. அந்த இருட்டு ஒரு திரவம் போன்றது. ஏறக்குறைய பாதரசம் போல. சிறைபட்டு கிடக்கின்ற அவர்களின் உடலில் அந்த இருட்டு கொடிய அமில மழையாய் தூறிக் கொண்டு இருக்கின்ற வடிவம் கொண்டது.

சிறையின் நோக்கம் குற்றம் செய்தவர்களை சமூகத்தில் இருந்து அப்புறப்படுத்தி தடுத்து வைப்பதல்ல. மாறாக அவர்களை உளவியலாக சிதைப்பது .நீ சமூகத்திற்கான மனிதன் இல்லை என்பதை அவர்களுக்கு அறிவித்துக் கொண்டே இருப்பது. நீ உயிருள்ள பிணம். உனக்கென்று உணர்ச்சிகளோ எண்ணங்களோ இல்லை என்று அடைப்பட்டு கிடப்பவரின் ஆன்மாவில் சதா அலறிக் கொண்டே இருப்பது.

உடையிலிருந்து ..உணவிலிலிருந்து ..
இயல்பான பழக்கவழக்கங்களில் இருந்து.. ஒரு மனிதனை அப்புறப்படுத்தி நீ அதிகார கரங்களால் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட ஒரு கைதி ஒரு அடிமை என அவருக்கு நினைவூட்டிக் கொண்டே இருப்பது.

இன்னமும் ஜனநாயக முறைமைகளுக்கு உட்படாத இந்திய சிறைச்சாலைகள் சர்வாதிகாரத்தின் வடிவமாக ஆங்கில ஏகாதிபத்தியத்தின் மிச்சமாக இருக்கின்றன. வெட்டவெளி வானத்தையும்.. எப்போதாவது வீசி தழுவி பார்க்கும் காற்றையும் மட்டுமே அனுமதிக்கின்ற சிறை வளாகங்கள் சிறைப்பட்டவரின் கனவினை காயப்படுத்தும் கத்தி முனைகளாக இருந்து வருகின்றன.

27 வருடங்கள். ஒரு முடிவடையாத வழக்கு. செய்யாத குற்றம். ஆதாரங்களை புறக்கணித்த தண்டனை. இன்னும் முழுமையான உண்மை வெளிவராத சூழல். தண்டனை அளித்த நீதிபதிகளுக்குள்ளாகவே மாற்றுக் கருத்துக்கள் கொண்டிருக்கிற விசித்திரம். இதுதான் இந்திய முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ்காந்தி கொலை வழக்கு.

“அடி தளரும்போது ..
பேச்சு தடுமாறும்போது..
மனம் கஷ்டத்தை விழுங்குகிறது.
மௌனம் இருப்பாகிறது.”

(சிறைப்பட்ட கற்பனை என்ற நூலில் வரவர ராவ்))

அப்படி மௌனத்தையே இருப்பாக.. மன வலியையே உடையாக.. எதிர்காலம் குறித்த ஏக்கத்தையே வாழ்வியல் இயக்கமாக 27 வருடங்களாக கொண்டிருக்கின்ற ஏழு தமிழர்களின் விடுதலை தமிழர்களின் கையாலாகாத காரணத்தினால் இன்னும் கானல்நீராகவே காட்சியளித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

உலகில் வேறு எந்த இனத்திற்கும் நேராத துயரம். இதை ராஜீவ் காந்தி கொலையை காரணம் காட்டி தான் நமது தாய் மண் முற்று முதலுமாக அழிக்கப்பட்டது. இதே ராஜீவ்காந்தி கொலையை காரணமாக காட்டிதான் நம் உடன் பிறந்தார் லட்சக்கணக்கில் கொலை செய்யப்பட்டு
உயிர் துறக்கும் போது நம் உதடுகள் கூட அசையாமல் கவனமாக கண்காணிக்கப்பட்டு ..தடை செய்யப்பட்டது.

ராஜீவ் காந்தி கொலை தமிழர்கள் மீது கவிழ்ந்து இருக்கிற குற்ற உணர்வாக இந்திய அரசு கட்டமைத்து வருகிறது. எந்த உரிமைக்கு குரல் எழுப்பினாலும் நீங்கள் ராஜீவ் காந்தியை கொலை செய்தவர்கள் என்று ஏகாதிபத்தியத்தின் விரல்கள் நம்மை நோக்கி நீண்டு கொண்டிருக்கின்றன. எவ்வளவு மனித உரிமைகள் பேசுகிறவர்கள் மனித உரிமைகளுக்காக போராடுபவர்கள் ராஜீவ் காந்தி கொலையில் கைது செய்யப்பட்டு 28 வருடங்களாக சிறைபட்டு கிடைக்கின்ற அந்த ஏழு தமிழர்களைப் பற்றி பேச மறுக்கிறார்கள். இன்னமும் நம் தமிழ்நாட்டிலேயே கூட ராஜீவ் காந்தியைக் கொன்று விட்டு விடுதலை கேட்கிறார்கள் என்றெல்லாம் குரல்கள் எழுவதை நம்மால் வேதனையுடன் கவனிக்க முடிகிறது.

ஏனெனில் ராஜீவ் காந்தி கொலை வழக்கு என்பது மிக நுட்பமாக கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு பெரும் கதை. கதை எழுதி அவர்களே கதைக்கான கதாபாத்திரங்களை உருவாக்கினார்கள் . கதைக்கான வில்லன்களை தயார் செய்தார்கள் . வில்லன்களாக சித்தரிக்கப்பட்டவர்களுக்கு அவர்களே தண்டனையும் வழங்கினார்கள். இந்தப் பெரும் கதையை புனைவு செய்யப்பட்ட காட்சியை நம்பியே தீர வேண்டுமென நாம் அனைவரும் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டு இறுதியில் நம்பியும் இருக்கிறோம்.

இந்த வழக்கை விசாரித்த விசாரணை அதிகாரிகளான கார்த்திகேயன் ரகோத்தமன் ஆகியோர் எழுதிய நூல்களிலேயே ஒருவருக்கு ஒருவர் முரண்பட்டு நிற்கின்ற விசித்திரமான காட்சியை நாம் பார்க்கிறோம்.

ராஜீவ் காந்தி கொலை வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டவர்கள் தடா சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டு இருக்கிறார்கள். ஆனால் உச்சநீதிமன்றம் வழங்கிய தீர்ப்பில் தடா சட்டம் இவ்வழக்கிற்கு பொருந்தாது என்றும் ராஜீவ் காந்தி கொலை என்பது தனிப்பட்ட பகையின் காரணத்தால் ஏற்பட்ட கொலையே தவிர அது பயங்கரவாத செயல் இல்லை என்றும் ராஜீவ் கொலை இந்திய நாட்டிற்கு இந்திய மக்களுக்கு எதிரானது இல்லை என்றும் தெள்ளத் தெளிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது.

இவ்வழக்கினை உச்சநீதிமன்றத்தில் விசாரித்த நீதியரசர்களான வாத்வா மற்றும் தாமஸ் ஆகியோர் இடையே தீர்ப்புரையில் பெரும் முரண்கள் இருந்ததை இந்திய நீதி சமூகமும் சட்ட வல்லுனர்களும் கவனிக்காதது போல கள்ள மௌனம் காத்தது இந்த வழக்கில் நிகழ்ந்திருக்கிற இன்னொரு கொடுமை.

பூந்தமல்லி தடா நீதிமன்றம் இந்த வழக்கில் சம்பந்தப்பட்டிருக்க 26 தமிழர்களுக்கும் தூக்கு தண்டனை அளித்தது. இந்தத் தண்டனைக்கு எதிரான மேல்முறையீட்டில் இன்று சதைப்பற்று இருக்கிற 7 தமிழர்களை தவிர மற்ற 19 பேரை உச்ச நீதிமன்றம் விடுதலை இவர்களை விடுதலை செய்ய உச்சநீதிமன்றம் சொன்ன காரணம் இவர்கள் யாரும் கொலையில் நேரடியாக சம்பந்தப்பட்டவர்கள் அல்ல. உதவி செய்தவர்கள் மட்டுமே அந்த உதவிக்கான தண்டனையும் கூட இவர்கள் ஏற்கனவே அனுபவித்து விட்டார்கள் என்று தெளிவாக அறிவித்தது.

ஆனால் இதில் என்ன மாபெரும் கொடுமை என்றால்.. இப்போது சிறைபட்டிருக்கிற ஏழு தமிழர்களும் கூட கொலையில் நேரடியாக சம்பந்தப்பட்டவர்கள் அல்ல. அதற்கான ஆதாரமும் யாரிடத்திலும் இல்லை. வழக்கை ஜோடித்த சிபிஐ கூட இன்று சிறைபட்டு இருக்கிற இந்த ஏழு தமிழர்கள் ராஜீவ் கொலையில் நேரடியாக தொடர்பு கொண்டதற்கான ஒழுங்கான சாட்சியம் எதையும் முன்வைக்கவில்லை. பிறழ் சாட்சிகள், முரண் ஆதாரங்கள் ,கவனக்குறைவான வாக்குமூலங்கள், என்றெல்லாம் மிக தகுதிகுறைவான ஒரு வழக்கை சிபிஐ தாக்கல் செய்து இன்று ஏழு தமிழர்கள் வாழ்வினை முடக்கிப் போட்டு வைத்திருக்கிறது.

காவல்துறையின் பிடியில் இருக்கக்கூடிய ஒருவர் அளிக்கும் வாக்குமூலத்தை நீதிமன்ற சாட்சியமாக எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது என இந்திய சாட்சிய சட்டம் தெளிவாக கூறுகிறது. ஆனால் இவ்வழக்கிலோ காவல்துறையின் காட்டுமிராண்டித்தனமான அடி உதை களுக்கு நடுவே பெறப்பட்ட வாக்குமூலங்கள் தான் இவ்வழக்கின் அடிப்படை ஆதாரங்களாக பயன்படுத்தப்பட்டன ‌.

இதுவரை இந்திய நீதி முறைமை கொண்டிருந்த அனைத்து மரபுகளையும் இந்த வழக்கு காற்றில் பறக்க வைத்தது. செத்துப் போனவன் யாரோ ..சிக்கியவனை சிறைப்படுத்து என்பதுபோல ஏதோ காரணங்களால் சிக்கியவர்களை 27 வருடங்களாக அநியாயமாக சிறைபடுத்தி வைத்திருப்பது என்பது ஒட்டுமொத்த மானுட தன்மைகளுக்கு எதிராக இழைக்கப்பட்டிருக்கிற பெரும் கொடுமை.

27 வருடங்களை இந்த மனிதர்கள் எவ்வாறு கடந்திருப்பார்கள் என்று நினைக்கும் போது .. நம்மால் வேதனை படாமலும்.. அதேசமயம் நம்பிக்கை கொண்ட குறிப்பாக தமிழர்கள் மீது தமிழர்களின் போராட்ட உணர்வின் மீது நம்பிக்கை கொண்ட அவர்களின் மன உரம் குறித்து நம்மால் வியக்காமலும் இருக்க முடியாது.

நான் அண்ணன் ராபர்ட் பயஸ் அவர்களின் வாழ்க்கை வரலாற்று நூலான விடுதலைக்கு விலங்கு எழுதியபோது சிறையில் அவரை சந்தித்து பல மணி நேரம் பேசிக்கொண்டிருக்கின்ற வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தது. அவரோடு அண்ணன் பேரறிவாளனும் வருவார். இருவரும் இணைந்து அவர்கள் வாழ்வில் ஏற்பட்ட துயரங்களை ,புன்னகை தவழும் முகங்களோடு.. ஆழமான சொற்களோடு .. ஏதோ கிண்டலாக பேசுவது போல துயரத்தையும் நகைச்சுவையாக மாற்றி என் தோளில் கை போட்டவாறே கதைசொல்லி முடிப்பார்கள். கேட்கும் நமது விழிகள்தான் கலங்குமே ஒழிய, அவர்கள் விழிகள் எவ்வித உணர்வுமற்று.. சலனமற்று அமைதியாக இருக்கும்.

ஏனெனில் அவர்கள் அழுவதற்கு இனி அவர்களது கண்களில் கண்ணீரும் இல்லை . உள்ளுக்குள் ஊறிக்கொண்டிருக்கும் சோகத்தை வார்த்தைகளில் வடித்தெடுக்க அவர்களுக்கு வலிமையும் இல்லை.

அண்ணன்கள் முருகன் சாந்தன் ஜெயக்குமார் ஆகியோரோடு நான் மிக நெருக்கமாக பழகியிருக்கிறேன். அண்ணன் ரவிச்சந்திரன் மதுரை சிறையில் இருப்பதாலும் ,அண்ணி நளினி அவர்கள் மகளிர் சிறையில் இருப்பதாலும் பார்க்க வாய்ப்பில்லாமல் போனது.

குறிப்பாக அண்ணன்கள் ராபர்ட் பயஸ் மற்றும் பேரறிவாளன் ஆகிய இருவரும் என் குடும்பத்தின் உறுப்பினர்களாக மாறிப் போனவர்கள். எம் அம்மா அற்புதம் அவர்கள் தன் மகனை மீட்க வயதான தன் கால்களால் நடந்து நடந்து..அடைக்கப்பட்டிருக்கிற கதவுகளை எல்லாம் தட்டி தட்டி ..எங்கெங்கெல்லாம் விடுதலைக்கான குரல்கள் எழும்புகிறதோ அங்கெங்கல்லாம் ஓடிப்போய் உடன் நின்று சோர்ந்தவர். தனது வயதான காலத்திலாவது தனது ஒரே மகன் வீடு திரும்ப மாட்டானா என்று அழைப்பு மணியை ஏங்கி பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்ற அந்த தாயின் கண்ணீருக்கு இங்கு எவரிடத்திலும் பதில் இல்லை.

அண்ணன் ராபர்ட் பயஸ் மிகுந்த மனவலிமை கொண்டவர். எதையும் புன்னகையால் வென்று விட முடியும் என்று நம்புகிறவர். அவர் கட்டி அணைக்கும் போதே தெரியும் அவர் பேரன்பின் முகவரி என.. என் தம்பி இடும்பாவனம் கார்த்தி புழல் சிறையில் அடைக்கப்பட்டு இருந்தபோது அண்ணன் இராபர்ட் பயஸையும், அண்ணன் பேரறிவாளனையும் பார்க்க நான் சென்ற போது…அப்பொழுதுகளில் மிக இளையவனான தம்பி கார்த்தியை அண்ணன்கள் வயசும் பேரறிவாளனும் செழுமைப்படுத்திக் கொண்டே இருந்ததை என்னால் கண்ணால் காணமுடிந்தது. சிறை மீண்டு வந்த தம்பியும் அதைத்தான் பிரதிபலித்து கொண்டிருக்கிறான்.

ஆகச் சிறந்த மனிதர்கள். விடுதலையாகி வெளியே இருந்தால் நாட்டை வழி நடத்தும் திறன் கொண்ட தலைவர்கள். அண்ணன் பேரறிவாளன் பெயருக்கு ஏற்றாற் போல மிகுந்த வாசிப்பறிவு கொண்டவர். பயஸ் அண்ணன் சிறை வளாகத்தில் புறா வளர்த்து ஓவியங்கள் வரையக்கூடிய மயிலிறகு மனது கொண்ட கலைஞன்.

இப்படி ஒவ்வொருவரும் தனித் திறன்கள் கொண்ட தனிப்பெரும் ஆளுமையாக திகழ்பவர்கள். ஆனால் காலம் அவ்வளவு கருணையானதல்ல. வாழ்வு ஒன்றும் வசந்த பூக்களால் நிரம்பிய பூக்கூடை அல்ல. பெரும் சாபமே கொண்ட ஆழ்கிணறு என்பதனை அவர்களது 27 வருட சிறை வாழ்க்கை உணர்த்துகிறது.

அவர்கள் பட்டிருக்கும் சிறை என்பது தமிழ்த் தேசிய இனம் பட்டிருக்கும் கடன். நம் ஒவ்வொருவரின் மீது சுமத்தப்படுகின்ற சுமை. உறக்கத்தின் போது கூட நம் கனவிலும் நம்மை வெறிநாய் போல துரத்துகின்ற கொடும் நினைவு.

அவர்களைச் சந்தித்த பிறகு மகிழ்ச்சியான பொழுதுகளில் கூட குற்ற உணர்வோடு நான் இற்றுதான் போய் இருக்கிறேனே ஒழிய… இயல்பானவனாக இருந்ததில்லை.

இதற்கும் நமக்கும் என்ன சம்பந்தம் என நீங்கள் கேட்கலாம். இருக்கிறது.

அதை உணர்ந்துதான் தங்கை செங்கொடி தீக்குளித்தாள். உடன் பிறந்த அண்ணன்கள் எவ்வித ஆதரவும் மற்றும் தூக்கில் தொங்க விடக்கூடாது.‌ நீதி செத்து விடக்கூடாது… அநியாயமாக கைது செய்யப்பட்ட 7 தமிழர்களுக்கு ஆதரவாக 12 கோடி தமிழ்த்தேசிய இனத்தில் ஒருவர் கூட இல்லை என்ற பழிச்சொல் இந்த இனத்தின் மீது விழுந்து விடக்கூடாது என்ற பரிதவிப்பில் தான் எம் தங்கை செங்கொடி தீக்குளித்தாள். அவள் காலம் காலமாக தொடர்ந்து எரிந்து கொண்டிருக்கிறாள். விடுதலை என்ற கனவு நிறைவாகும் வரை அவள் எரிந்து கொண்டுதான் இருக்கிறாள். அவள் எரியும் தீயில் உறைகிறது விடுதலைக் கனவு.

ஒரு ராஜீவ் காந்தி இறந்தற்காக இன்னும் எத்தனை தமிழச்சி தாலி அறுக்க வேண்டும் ..???
இன்னும் எத்தனை தமிழர் கொல்லப்பட வேண்டும்..???
ஈழம் போல இன்னும் எத்தனை தேசங்கள் அழிய வேண்டும்..???
இன்னும் எத்தனை விழிகள் கண்ணீர் விட வேண்டும்..???

உண்மையான குற்றவாளிகளை உலகத்திலே உலவ விட்டு விட்டு.. தமிழர்களாகப் பிறந்த ஒரே காரணத்தினால்.. ஏழு தமிழர்கள் அநியாயமாகச் அடைபட்டுக் கிடப்பது என்பது ஒட்டுமொத்த தமிழ்த் தேசிய இனத்தின் மீது விடுக்கப்பட்டிருக்கிற சவால்.

இதை உணர்ந்துதான் தமிழகத்தின் முன்னாள் முதல்வர் ஜெயலலிதா அவர்கள் 7 தமிழர் விடுதலையில் உறுதியாக நின்றார். காரியங்களை நகர்த்தினார். அவரது வழியில் ஆட்சி செய்வதாக கூறும் எடப்பாடி பழனிச்சாமி உண்மையில் ஜெயலலிதாவுக்கு கட்ட வேண்டியது மணிமண்டபம் அல்ல ….அவரது பெரும் கனவான 7 தமிழர் விடுதலையை சாத்தியப்படுத்துவது.

7 தமிழர் அடைப்பட்டு இருக்கின்ற ஒவ்வொரு நொடியும் தமிழர்களின் இயலாமை உலகிற்கு உரத்த குரலில் அறிவிக்கப்பட்டு கொண்டே இருக்கிறது.

இனத்தின் பெருங்கடன் 7 தமிழர் விடுதலை.

கடனை அடைக்க களத்தில் கூடுவோம்.

ஏழு தமிழர் விடுதலையே.. இனத்தின் விடுதலை.

தங்கை செங்கொடிக்கு வீரவணக்கம்.

…..

2016 ஜனவரி.

அவர்கள் எங்களை தடுத்தார்கள். இதற்கு மேலே வாகனங்கள் செல்ல முடியாது. பாலங்கள் உடைந்து கிடக்கின்றன என்றார்கள். நாங்கள் எதிர்பார்த்ததை விட அழிவு அதிகமாகத்தான் இருந்தது. சாலையோரத்தில் நின்றுக் கொண்டிருந்த மக்கள் எதிரே வாகனங்களை மறித்து, இருப்பதை பிடிங்கிக் கொள்ளும் அளவிற்கு நிலைமை மோசமாகதானிருந்தது. பசியால் வெளிறிய கண்களோடு குழந்தைகள் ஏங்கி நிற்கின்ற அக்காட்சி எதனாலும் சகிக்க முடியா துயராய் இருந்தது. ஆம். கடலூர் ஏறக்குறைய துண்டிக்கப்பட்ட நிலமாய் , வேதனையும், அழுகுரல்களும் நிரம்பிய மனித வாதையின் கொடுஞ்சாட்சியாய் மாறிய தீவாய் மாறி இருந்தது.
அந்த பொழுதில் தான் என் அலைபேசி அலறிய வண்ணம் இருந்தது. எங்கே அண்ணன் வந்துட்டீங்களா என 5 நிமிடங்களுக்கு ஒரு முறை பதற்ற அழைப்பு. ஒரு கடை வீதிக்கு முன்னால் எங்கள் வாகனம் நிறுத்தப்பட்டது. இந்த விபரத்தை நான் அலைபேசியில் சொன்னவுடன் பக்கத்தில் தான் இருக்கோம். இதோ வர்றோம். என சொன்னதை கேட்டு நான் நிமிருகையில்.. கருஞ்சட்டை அணிந்த ஏழெட்டு இளைஞர்களோடு கடல் தீபன் வந்துக் கொண்டு இருந்தான். எப்போதும் புன்னகையை சுமந்திருக்கும் முகம் அன்று..தொடர்ச்சியான பல உறக்கமில்லா இரவுகளை கண்டு சோர்ந்திருந்தது. கடந்த சில வாரங்களாகவே அந்த இளைஞர்கள் உறங்கி இருக்கவில்லை. சரியான உணவோ, ஒய்வோ இல்லாத சூழலில் கொடும் கூற்றாய் விளைந்த இயற்கைக்கு எதிராக அந்த எளிய இளைஞர்கள் போர் தொடுத்து நின்றார்கள். மக்களை காக்க வேண்டும். அவர்களின் கடும் துயரினூடே ஏதாவது ஒரு ஆறுதலை , மீட்பை தந்து விட வேண்டும் என அந்த இளைஞர்கள் போராடினார்கள். அவர்களுள் கடல் தீபன் தனித்து தெரிந்தான். மாநிலம் முழுக்க இருக்கிற நாம் தமிழர் உறவுகளிடத்தில் கோரி உதவிகள் பெற்று அதை மக்களிடம் சேர்ப்பதில் மிகுந்த கவனம் கொண்டிருந்தான். எங்கள் வாகனம் வந்த உடன் ஏதோ உதவி வந்திருக்கிறது என ஓடி வந்த மக்களை ஒழுங்கு செய்ய முடியாமல் கண்கலங்கி நின்றிருந்த அவன் மெல்லிய குரலில் சொன்னான்.. எது தந்தாலும் தீராத பசியை , குறையாத வலியை இந்த புயல் வெள்ளம்.. தந்து விட்டு போயிடுச்சிண்ணே..அது தான்னே பெரிய துயர்.
அவனை இதற்கு முன் பல முறை சந்தித்து இருக்கிறேன். அண்ணன் சீமானின் செயல் வடிவம் அவன். அவருடைய உதட்டில் இருந்து சொல் புறப்படும் முன்னரே செயலில் இறங்கி இருப்பான் தீபன். மக்களுக்காக,மக்களோடு நிற்பதற்காக நாம் தமிழரில் விரும்பி இணைந்து இருந்தான். அயலகத்தில் பார்த்து வந்த வேலையை விட்டுவிட்டு 2009 க்கு பிறகான தமிழின எழுச்சியை தகவமைப்பதில் தன் வாழ்க்கையையே இழந்து அர்ப்பணித்து நின்ற இளைஞன் அவன்.
.
அவன் மீது தான்.. அந்த கடலூர் கடல்தீபன் மீதுதான்.. இன்று தமிழக அரசு குண்டர் சட்டத்தை ஏவி இருக்கிறது. காவிரி நதி நீர் சிக்கலில் எத்தனையோ அரசியல் அமைப்புகள் போராடின. ஆனால் நாம் தமிழர் கட்சியின் மீது மட்டும் வரலாறு காணாத அடக்குமுறை. சென்னையில் உள்ள கட்சியின் பொறுப்பாளர்கள், தொண்டர்கள் என குறிவைத்து காவல் துறை வேட்டையாடியது இந்திராகாந்தி காலத்து எமர்ஜென்சி அத்துமீறல்களுக்கு சற்றும் குறையாதது. தமிழகமெங்கும் கட்சியின் பொறுப்பாளர்களுக்கு அச்சுறுத்தல்கள், அன்பான அறிவுரை போன்ற மிரட்டல்கள், முளைச்சலவை பேச்சுக்கள் என பல்வேறு ஆயுதங்களை காவல்துறை மூலம் உபயோகித்து நாம் தமிழர் கட்சிக்கு எதிரான ஒரு வெளிப்படையான யுத்தத்தை ஆளும் வர்க்கம் நடத்தி வருகிறது. என்ன நடக்கிறது என்று பார்க்க வந்த நடிகர் மன்சூரலிகான் மீது கூட பொதுச் சொத்தை சேதப்படுத்தியதாக வழக்கு.
.
இத்தனைக்கும் ஒரு ஒழுங்கமைவு போராட்டத்தை தான் அண்ணன் சீமான் வடிவமைத்தார். இராணுவத்தைப் போல ஒரு பார்வை மூலம் தன் தம்பிகளை கட்டுப்படுத்தி படை நடத்துவதில் , போராட்டக் களங்களை அமைப்பதில் சீமான் தேர்ந்தவர். ஏறக்குறைய 30 வயதிற்குட்பட்ட இளைஞர்களின் பெருங்கூட்டம். உணர்ச்சியும், அறிவும் சமவிகிதத்தில் கலந்து சூழலியல், அரசியல், இயற்கை, வேளாண்மை, உலக அறிவு, கலை பண்பாட்டு விழுமிய புரிதல் என பல்வகை நுண்மாண் நுழைபுல அறிவோடு ஒரு இளைஞர் படையை சமகாலத்தில் கட்டுவதில் அண்ணன் சீமான் வெற்றிப் பெற்றிருக்கிறார். ஆனாலும் ஒரு போராட்டம் இரு முனைகளை கொண்ட கூரிய ஆயுதம். எந்த வகையிலும் அத்துமீறல்கள் எளிதில் நுழையக் கொடுக்கிற அபாயத்தைக் கொண்ட ஆபத்து. இம்முறை திட்டமிட்டு அதுதான் நடந்தது. காவிரி நதி நீர் உரிமைக்காக காவல் துறை அனுமதித்த இடத்தில் தான் நாம் தமிழர் கட்சியினரும், இயக்குனர் இமயம் பாரதிராஜா தலைமையிலான தமிழர் கலைப் பண்பாட்டு பேரவையினரும், தமிமுன் அன்சாரி, தனியரசு, கருணாஸ் என பல தலைவர்களும், அவர்களது அமைப்பினரும், போராடிக் கொண்டிருந்த வேளையில் எதிர்பாராத காவல் துறையின் தாக்குதல்கள் நிகழ்ந்தன. இயக்குனர் வெற்றிமாறன், தமிழர்நல பேரியக்கத்தின் தலைவர் களஞ்சியம்,அவரது கரூர் மாவட்ட பொறுப்பாளர் ரமேசு ஆகியோர் கொடுமையாக தாக்கப்பட்டார்கள். இந்நிலையில் காவல்துறையினர் தாக்கப்பட்டதாக வழக்கு பதிவு செய்து சென்னையில் இருக்கிற நாம் தமிழர் பொறுப்பாளர்கள் இரவோடிரவாக கைது செய்யப்பட்டனர்.அவர்களது வீடுகளுக்குள் நள்ளிரவில் புகுந்து ,மின்சாரத்தை நிறுத்தி, அலைபேசிகளை பறித்து மிகப்பெரிய பயங்கரவாதிகளை கைது செய்து போல தோற்றத்தை ஏற்படுத்தியது காவல் துறை. கடந்த 10-04-2018 அன்று நடந்த போராட்டத்தில் கைது செய்யப்பட்ட ஐயா .பெ.மணியரசன், செந்தமிழன் சீமான் , தனியரசு, தமிமுன் அன்சாரி, இயக்குனர் பாரதிராஜா, இயக்குனர் அமீர் உள்ளீட்ட 780 நபர்கள் கைது செய்யப்பட்டனர். இதில் சீமான் மீது மட்டும் கொலைமுயற்சி உள்ளீட்ட கடும் பிரிவுகளில் வழக்கு பதிவு. ஐபிஎல் மைதானத்தில் செருப்பு வீசி கைதான பிரபாகரன், அய்யனார், மகேந்திரன் ,வாகைவேந்தன் உள்ளீட்ட11 பேர் மீது பிணையில் வரமுடியாத பல்வேறு பிரிவுகளில் வழக்கு பதிவு. அன்றைய தினமே சேப்பாக்கம் தொடர் வண்டி நிலையம் அருகே முன்னெச்சரிக்கையாக கைது செய்யப்பட்ட 9 பேரும், பிரதமர் மோடி வருகையை முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையில் கைது செய்யப்பட்ட மாநில ஒருங்கிணைப்பாளர் அன்புத்தென்னரசன் உள்ளீட்ட 13 பேரும், நேற்றுதான் பிணையில் வந்துள்ளார்கள். பிரதமர் மோடி வருகைக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து கைதான சீமான் அவர்களை தொடர்ச்சியாக சிறைப்படுத்தப் போவதாக கிடைத்த தகவலை அடுத்து அங்கு வந்த நடிகர் மன்சூர் அலிகான் உள்ளீட்ட 11 பேர் கைது செய்யப்பட்டு பொதுச்சொத்தை சேதப்படுத்தியதாக வழக்கு பதிவு செய்யப்பட்டு இன்னும் சிறையில் இருக்கின்றனர். குறிப்பாக மன்சூர் அலிகான் கைது செய்யப்படும் 2 நாட்களுக்கு முன்னர் தான் பித்தப்பை அறுவை சிசிக்கை மேற்கொண்டு மருத்துவ மனையில் இருந்தவர் என குறிப்பிடத்தக்கது.கடந்த 14 ஆம் தேதி ஸ்டாலின் என்பவரும் கைது செய்யப்பட்டார். இன்னும் கட்சியின் பல முக்கிய பொறுப்பாளர்களை கைது செய்ய காவல் துறை முனைப்பாக உள்ளது. இந்நிலையில் கட்சியின் மாநில ஒருங்கிணைப்பாளர்களில் ஒருவரான கடல் தீபன் மீது குண்டர்கள் சட்டம் பாய்ந்துள்ளது.
.
நீண்ட தொலைவு கொண்ட இலட்சியப் பயணத்தில் இது போன்ற அடக்குமுறைகளை கடக்காமல் ஒரு வெகுசன அரசியல் அமைப்பு பயணப்பட்டு விட முடியாது என்ற புரிதல் இருந்தாலும், இங்கே அரசியலைப்புச்சட்டத்தால் உறுதி செய்யப்படுகிற அனைத்து வகை உரிமைகளும் மிதித்து அழித்தொழிக்கப்படுகிற இவ்வேளையில் இது சனநாயகமா..இல்லை சனநாயக போர்வையில் விளைந்த பாசிசமா என்கிற கேள்வி நமக்குள் எழுகிறது. காவிரி நதி நீர் உரிமைகளில் போராடுவதாக காட்டிக்கொள்கிற தமிழக அரசு, போராடும் சக அமைப்பினரை கொடும் வழக்குகளில் சிக்க வைத்து சிறையில் அடைப்பதை எந்த வகையில் எடுத்துக் கொள்வது என்கிற கேள்வியில் இருந்தே பிறக்கிறது இவர்களின் போராடுவதன் லட்சணம்.
.
கடல் தீபன் போன்றோர் கடலலைகளுக்கு ஒப்பானவர்கள். எண்ணற்ற துயர் காற்றின் தாக்குதல்களுக்கு மத்தியிலும் ஓயாமல் உழைப்பவர்கள். அடிமைப்பட்டு அல்லலுற்று ..தாழ்ந்து வீழ்ந்து கிடக்கிற அன்னை தமிழ்ச்சமூகத்தின் விடுதலைக்காக தன் சுய வாழ்வினை தூக்கி எறிந்து விட்டு மாசற்ற இலட்சியங்களுக்காக.. தன்னையே விலையாக கொடுத்தவர்கள். இவர்களைப் போன்ற இளைஞர்களை தன் உடன்பிறந்தானாக கொண்டு நிற்கிற அண்ணன் சீமானும், அவரது தத்துவமும்.. இருண்டு கிடக்கிற அரசியல் வானில்.. நிகழத் துடிக்கிற அதிசயம்தான். அதில் மின்னும் பொன்துகளாய்..ஒரு ஒளித்துளியாய் கடல் தீபன் மின்னுகிறான்.
……

இந்நேரம் இருட்சிறையின் தனிமை பொழுதொன்றை மழைக்கால தேநீராய் மாற்றி அருந்திக் கொண்டிருப்பான் கடல் தீபன். மின்னும் அவனது விழிகளில் தான் தமிழ்த்தேசிய இனத்தின் எதிர்காலம் சுடர் விடுகிறது.

.
மணி செந்தில்

இயற்கையின் படைப்பில் மகத்தானது பெண்தான்.அவளைப் போல எதுவும் உலகில் வலிமையானது இல்லை. பெண்களின் உழைப்பினால்..தியாகத்தினால் பரிபூரணம் அடைகிறது உலகு. மானுட வாழ்வின் மகத்தான விழுமியம் பெண்தான்.

இரவுப் பகலாக பெண்கள் உழைக்கிறார்கள். வாழ்வதற்காக போராடுகிறார்கள். ஆண்கள் அலட்சியப்படுத்தும் ஒவ்வொன்றையும் பெண்கள் கவனம் கொள்கிறார்கள். படைக்கிறார்கள். மன்னிக்கிறார்கள்.மாசற்ற அன்பிற்காக வாழ்வின் இறுதி நொடி வரை ஏங்கி மாள்கிறார்கள்.

சக மனிதனின் சலனப்பார்வை ஒன்று கூட சங்கடப்படுத்துகிற அவர்களது வாழ்வை ஒரு ஆணாக இருந்து நம்மால் சிந்திக்கக் கூட முடியாது.

அவர்கள் மர்மமானவர்கள் அல்ல. மறைவானவர்கள். அதே சமயம் கம்பீரமானவர்கள். மறுக்கப்படும் மதிப்பிற்காக.. சக உரிமைகளுக்காக வரலாற்றின் வீதிகள் முழுக்க காத்திருப்பவர்கள்..

என் உலகம் சிறுவயதில் இருந்து பெண்கள் சூழ் உலகு. நான் ஒவ்வொரு முறையும் வீழும் போதும் பெண்கள் தான் என்னை தூக்கி நிறுத்தி அவையத்து முந்தி இருக்க அனுப்பி இருக்கிறார்கள்.

ஒரு கனிவான பார்வை ஒன்றின் மூலமாகவே கலைந்த ஒரு ஆணை ஒரு பெண்ணால் காப்பாற்ற முடிகிறது. சிக்கலான கோடுகளை ஒரு வெற்றுத்தாளில் கிறுக்குவது போல வாழ்வினை தன் போக்கிற்கு கிறுக்கித்தள்ளும் ஆணின் ஒழுங்கின்மையை ஓவியமாக்குவது பெண் தான்.

மார்க்ஸ்.. ஜென்னி, லெனின்.. நதேழ்தா, சே குவெரா …அலெய்டா, பிரபாகரன்.. மதிவதனி, பாரதி.. செல்லம்மா, என நீளும் .அப்பட்டியல் ஒரு உண்மையை உலகிற்கு உரத்து அறிவிக்கிறது..

பெண்ணால் தான் ஆண்.

என் சிறு வயது வாழ்வில் சென்னை அடையாறு ஆந்திர மகிள சபாவின் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான சிறப்புப் பள்ளியில் பயின்ற போது வயது முதிர்ந்த மேட்டர்ன் அம்மா என்று அழைக்கப்பட்ட ஒரு ஆங்கிலோ இண்டியன் மதர் தான் என் பராமரிப்பாளர்.

எப்போதும் வெள்ளுடை தரித்து ..சிலுவை தரித்து வலம் வரும் அந்த கனிவு கண்ட முகம் தான் நான் கண்ட முதற் கடவுள்.

சுருக்கங்கள் நிரம்பிய அவரது முகம் அங்கே பயின்ற எங்கள் ஒவ்வொருக்கும் பிரத்யோக புன்னகையை அள்ளி இறைக்கும்.பால்யத்தில் நேரக்கூடா எம் தனிமையை அவரது விழிகள் தான் நேர் செய்யும்.

ஒரு பனி இரவில்.. மெழுகுவர்த்தி ஒளியில் பைபிள் படித்துக் கொண்டிருந்த அவரை தூக்கக் கலக்கத்தில் மங்கலாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். இப்போது நினைத்தாலும் சிலிர்க்கிறது. ஒரு ஓவியம் போல உறைந்து பைபிளின் வாசிப்பில் இருந்த அவர்.. தன்னியல்பாய் கொண்டிருந்த உள்ளுணர்வின் மூலமாய் நான் விழித்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்துக் கொண்டு விட்டார். மெதுவாய் எழுந்து வந்து என்னருகே வந்த அவர்… ஆதரவாய் என் தலையை கோதினார். தாயை பிரிந்த என் வேதனையை சிற்சில கோதல்களிலும், அன்பான வருடல்களிலும் நேர் செய்தார். இன்றளவும் நான் உணரும் மேரி மாதா அவர்தான். அந்த கடவுளின் கருணையால் அந்த இரவில் நான் பேரன்பு கதகதப்போடு உறங்கினேன்.

மறுநாள் காலை நான் விழித்த போது மேட்டர்ன் அம்மா அதே உடையோடு மலர்கள் சூழ ஒரு கண்ணாடிப் பெட்டியில் படுத்திருந்தார்.. மரணச்சுவை அறியாத வயது. ஏதோ மேட்டர்ன் அம்மா தூங்குகிறார்கள் எனக் கருதினேன். பிறகு மாலையில் தான் யாரோ சொன்னார்கள் மேட்டர்ன் அம்மா இனி வர மாட்டார்கள் என.

நீண்ட காலம் அவரது விரல்கள் புரட்டிய வண்ணம் இருந்த அந்த பைபிள் தனியே அதே மேசையில்.. தனிமை ராகம் இசைத்தவாறு உறைந்திருந்தது. ஆம்… கடவுளே வாசித்த பைபிள் அல்லவா அது.. ??

நினைத்தாலே ஊறும்
இந்த கனிவை.. இன்றளவும் நெகிழ்வுடன் என் விழிகளில் சுரக்கும் கண்ணீரை… அளிக்க ஒரு பெண்ணால் மட்டுமே முடிந்திருக்கிறது.

இன்றளவும் பெண்களே கண்ணீரை அளிக்கிறார்கள். அவர்களே ஈரம் கனக்கும் விழிகளை துடைத்து ஆற்றுப்படுத்தும் விரல்களாக இருக்கிறார்கள்.

என்னை நேசித்த, நேசிக்கிற, உருவாக்கிய, உருவாக்குகிற..

என் வாழ்வின் சகல விதமாகவும் நிறைந்திருக்கிற.. அவர்களுக்கு..

உழைப்பால்.. காதலால்..தாய்மையால்..
இன்னும் பிற பலவற்றால்..இந்த உலகை இன்னமும் வாழ தகுதியாக்க போராடும்…அவர்களுக்கு..

இனிய பெண்கள் தின வாழ்த்துகள்.

குழந்தைப் பருவம் தேவதைகளால் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட… பட்டாம்பூச்சிகளின் சிறகு சொருகப்பட்ட..தேனமுது நிரப்பப்பட்ட கனவுகளால் ஆனது என்று பொதுவிதி எழுதப்பட்டு இருக்கிறது. ஆனால் வாழ்வின் நிலையாமையும், அபத்தமும், நிரம்பிய விசித்திரக் கோடுகள் கலைத்துப் போட்ட ஓவியமாய் பால்யத்தைக் கொண்ட குழந்தைகளும் நம்மிடையே இருக்கிறார்கள் நம்மில் யாரால் உணர முடிகிறது..?

எதனாலும் ஆற்ற இயலா காய வடுக்களை இளம் வயதிலேயே விதி சமைத்த கோரத்தால் பெற்று விட்ட குழந்தைகள் தனித்துவமானவர்கள். பொங்கி வரும் புன்னகை தருணங்களிலும் கண்களில் ததும்பும் காயத்தை மறைக்க முடியாமல் தேம்பி நிற்கும் அவர்களது வாழ்க்கை எப்போதும் மர்மமானது. இயல்பான குழந்தைமைக்கும்… அவர்களுக்கு நேர்ந்து விட்ட வாழ்வியல் முரண்கள் அவர்களுக்கு பரிசளித்திருக்கிற சாபங்களுக்கும் நடுவே அல்லாடுகிற ஊசலாட்டம் அவர்களின் வாழ்வு முழுக்க தொடர்ந்து துரத்தி வரும் நிலையாமையின் வடிவம் கொண்ட வெறி பிடித்த ஓநாய்களுக்கு சமமானது.

சிறு வயதிலேயே எதிர்பாராமல் பெற்றோரை இழந்தவர்கள்… எதன் காரணத்தினாலோ பெற்றோரை இழந்து அனாதையாக்கப் பட்டவர்கள்.. வாழ்வின் ஓட்டத்தில் சுமையாகி கைவிடப்பட்டவர்கள்.. உடனிருந்து உறைகிற நோயின் காரணமாய் பெற்றோரின் நடுவே கதகதப்பாய் உறங்குகிற இரவுகளை தொலைத்தவர்கள் என காயம் பட்ட பால்ய காலத்தை கொண்ட குழந்தைகள் சமூக வெளியில் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்களாக நம்மிடையே வாழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள்.

அவர்களை எங்கும் எளிதில் அடையாளம் காணலாம்..சற்றே தயக்கத்துடன்..அச்சத்துடன் அவர்களுடன் உறைந்திருக்கிற வித்தியாசமான உடற்மொழி அவர்களை தனித்துக் காட்டும்.

எத்தனையோ அனாதை இல்லங்களில் …சாலை ஓரங்களில் குழந்தைமைக்கான எவ்வித இயல்புமற்று பிறந்து விட்ட காரணத்திலேயே வாழ்ந்தே தீர வேண்டிய நிர்பந்தம் தான் அவர்கள் எதிர் கொள்கிற மாபெரும் துயரம்.ஏதேதோ ஆலயங்களில் புண்ணியத்தை தேடுபவர்கள் இந்த குழந்தைகளோடு ஏதோ ஒரு நாள் செலவிட்டால்….வாழுகின்ற நாளொன்றுக்கு அர்த்தம் ஏற்படும்.

புறக்கணிக்கப்பட்டு …கைவிடப்படும் ஒவ்வொரு குழந்தையும் தங்கள் ஆன்மாவில் பெரும் வலியை சுமக்கிறார்கள். அதை யாராலும் போக்க முடியாது. விவாகரத்து வழக்கிற்கென தாயாலோ..தந்தையாலோ அழைத்து வரப்படும் குழந்தைகளின் கண்களை பாருங்கள். வலியை சுமந்து மெளனத்தை சுமக்கும் ஊமை விழிகள் அவை.

எனது பால்யம் சென்னை அடையாறு ஆந்திரமகிள சபா என்று அழைக்கப்படும் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கான சிறப்புப் பள்ளியில் கழிந்தது. என்னோடு இருந்த பலர் பெற்றோரை இழந்தவர்கள். மிக நீண்ட வாரண்டாவில் கம்பி வலை அடைக்கப்பட்ட சன்னலோரத்தில் நின்றவாறே எதையோ வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே உறைந்து போய் நின்றுகொண்டு இருக்கும் பல சிறுவர்களுக்கு நடுவே நானும் ஒருவனாய் இருந்தக் காலக்கட்டம் அது. எனது நோயின் காரணமாய் நான் பெற்றோரை பிரிந்திருந்தேன். ஆனாலும் மாதத்தின் முதல் வார சனிக்கிழமை அன்று என் அம்மா என்னை பார்க்க வந்து விடுவார். அன்றைய நாளில் பெரும்பாலும் வழிபாட்டு நேரமான காலை 8 மணிக்கு என் அம்மா கும்பகோணத்தில் இருந்து நீண்ட தூரம் பயணித்து வந்து எனக்காக காத்திருப்பார். என் அம்மா என்னை காண வந்திருப்பதை பெரும் பாலும் என்னிடம் புன்னகைப் பொங்க அறிவிப்பது அண்ணன்கள் டேனியலும், கில்பர்ட் ராஜாவும் தான்.

குறிப்பாக அண்ணன் டேனியல். அவருக்கு தாய் தந்தை கிடையாது. விடுதிலேயே வளர்பவர். அப்போது அவர் 8 ஆம் வகுப்பு படித்து வந்தார்.

என் அம்மா சனிக்கிழமை வந்து… அன்றைய இரவு என்னுடனேயே தங்கி…மறுநாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை ஊருக்கு திரும்புவார். ஓவ்வொரு முறையும் அம்மா வந்தவுடன் ..என் கூடவே இரும்மா என்று நான் அடம் பிடிப்பதும்..நான் உன் கூடத்தான் இனி இருக்கப் போகிறேன் என அம்மா சொல்வதும் வழக்கமான நிகழ்வுகள். அப்போது டேனியல் அண்ணனும் அம்மா சொல்வதை ஆமோதித்து என்னை தேற்றுவார். ஆனால்..எங்கள் மூவருக்கும் தெரியும்..அது நடக்கப் போவதில்லை என.. இருந்தாலும் ஒவ்வொரு முறையும் நான் அம்மா என்னுடன் நிரந்தரமாக இருக்கப் போகிறார் என உறுதியாக நம்பி கனவில் திளைப்பேன். சனிக்கிழமை இரவு அம்மாவை இறுக்கி கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு அம்மாவின் சேலை வாசத்தை முகர்ந்தவாறே நான் அயர்ந்து நிம்மதியாக தூங்கிய உறக்கத்தை இதுநாள் வரைக்கும் தூங்கியதில்லை.. அந்த இரவுகள் என்றும் மங்காத நட்சத்திரங்களானவை என்பது இன்றளவும் நினைவில் பெருகும் நதியென என்னுள் சலசலத்துக் கொண்டே இருக்கும்.

அம்மா ஊருக்கு திரும்ப வேண்டிய ஞாயிற்றுக்கிழமை மதியத்தில் இருந்து நான் அழத் தொடங்கி விடுவேன். என்னை ஆற்றுப்படுத்த மதிய உணவு முடிந்தவுடன் அம்மா எனக்கு கதை சொல்லத் தொடங்குவார் .. எப்போதும் எனக்கு பிடித்த கதை அது மட்டும் தான். எப்போதும் அதைதான் அம்மா சொல்ல வேண்டும். பறக்கும் குதிரை கதை. வானலோகத்தில் இருந்து பறந்து வரும் வெள்ளைக் குதிரை நிலங்களில் இருக்கிற பயிரை மேய்ந்து விட்டு பறந்து போய் விடுவதையும் …அதை அந்நாட்டின் இளவரசன் கண்டு பிடித்து அடக்கி தன் வயப்படுத்துவதான கதை… பாதி கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே நான் உறங்கி விடுவேன். ஏதோ ஒரு நொடியில் திடுக்கிட்டு நான் விழிக்கையில் என்னருகில் படுத்திருந்த அம்மா என் பக்கத்தில் இருக்க மாட்டார். நான் கத்தி கூறியவாறே சன்னலோரம் போய் பார்க்கையில்…தூரமாய் கானல் நீர் போல அம்மா போய்க் கொண்டு இருப்பார்…நான் அம்மா…அம்மா என கத்தி தீர்க்கும் போது டேனியல் அண்ணா தான் என்னை கட்டி அணைத்துக் கொள்வார்.

அவரிடம் இருக்கிற வண்ண வண்ண பென்சீல்களை கொடுத்து என்னை வரையப் சொல்லி என் கவனத்தை மாற்ற முயல்வார். ஒரு கட்டத்தில் நானும் சமாதானமாகி வரைவதில் மும்முரமாவேன். அப்படியே அவரோடு படுத்து உறங்கியும் விடுவேன்.

டேனியல் அண்ணா போலியோவால் இரு கால்களும் பாதிக்கப்பட்டு..இரு தோள்களிலும் கட்டை வைத்து நடந்தாலும் கூட..அப்போதே நிறைய வரைவார். பிரார்த்தனை கூட்டங்களில் அவரே பேச்சாளர். கடவுளின் குழந்தைகளான நம்மை கடவுள் என்றும் கைவிட மாட்டார் என உறுதியான குரலில் சொல்லும் போது.. கடவுள் வானிறங்கி வந்து நம் கரங்களை பற்றிருப்பார். அந்த அளவிற்கு உணர்வுகளை சொற்களில் வடிப்பதில் டேனியல் அண்ணா ஒரு தேவதன்.

ஒரு வெள்ளிக்கிழமை மதியம் என்னை டேனியல் அண்ணா தனியே அழைத்துப் போய் தான் சொல்வதை யாரிடமும் சொல்லக் கூடாது எனக் கூறி நாளை உன் அம்மா வருவாங்களா என கேட்டார். கண்டிப்பாக அண்ணா என்ற என்னை .. எனக்கு ஒரு ஆசை டா .. அம்மா மடியில் ஒரு 5 நிமிடம் நான் படுத்துகிட்டா என தயக்கமாக கேட்டார்.

அந்த வயதில் அக்கேள்வியை எதிர்க் கொள்ள என்னால் முடியவில்லை… என் அம்மா..அவங்க மடியில் இவர் ஏன் படுக்கணும் என எனக்கு கோபம். அதெல்லாம் முடியாது…அது என் அம்மா என்று வெடுக்கென்று சொல்லி விட்டு வந்து விட்டேன். திடீரென டேனியல் அண்ணா எனக்கு எதிரியாகிப் போனதாக நான் நினைத்துக் கொண்டேன்

. அன்றைய இரவு உணவின் போது கூட அவரை பார்க்க விரும்பாமல் தவிர்த்தேன்..

மறுநாள் என்னை காண வந்திருந்த அம்மாவிடம் கோபமாய் இதை தெரிவித்தேன். ஏண்டா இப்படி சொன்ன..அவனும் என் மகன் தானே படுத்துட்டு போறான்..பாவம் இல்லையா அவன்., என கேட்ட அம்மாவிடம் அவருக்கு தான் அப்பா அம்மா இல்லையே… அவர் எப்படி உன் மகனாவார் என கேட்ட என்னை அம்மா கோபமாய் பார்த்து விட்டு டேனியல் அண்ணாவை தேடிப் போனார். எங்கு தேடியும் டேனியல் அண்ணா கிடைக்கவில்லை. அம்மா என்னை திட்டியவாறே ஊருக்கு போய் விட்டார்..

அதன் பிறகு இரண்டு நாள் கழித்து டேனியல் அண்ணாவை பார்த்தேன்..அவர் என்னிடம் எதுவும் பேசவில்லை.. என்னை பார்க்க நேரும் சந்தர்ப்பங்களில் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக தலைகுனிந்து சென்று கொண்டிருப்பார்.

அதன் பிறகு சில மாதங்களில் என் மருத்துவ சிகிச்சை முடிந்து ஊருக்கு திரும்பும் போது சொல்லி விட்டுப் போக டேனியல் அண்ணாவை தேடிய போது அவர் சிக்கவில்லை. வேண்டுமென்றே என்னை தவிர்த்திருந்தார்.

கால நதியின் இரக்கமற்ற வேகத்தில் ஆண்டுகள் ஆயின… எனக்கும் திருமணம் ஆகி இரண்டு மகன்களை பெற்றெடுத்தேன்.

ஒரு பணி நிமித்தமாக சென்னை போன போது பல ஆண்டுகளுக்கு பிறகு ஆந்திர மகிள சபா சென்றிருந்தேன். டேனியல் அண்ணா வை பற்றி விசாரித்த போது அவர் இன்னமும் அங்கு இருப்பதாகவும்,அங்கே ஓவிய ஆசிரியராகப் பணி புரிவதாகவும் சொன்னார்கள்.

அவரை பார்க்க போன போது அவர் வகுப்பறையில் ஏதோ வரைந்துக் கொண்டிருந்தார். முடியெல்லாம் நரைத்து அடையாளம் தெரியாத அளவிற்கு வயதாகி இருந்தார்.

அண்ணா…என்று அழைத்த என்னை அவரால் சட்டென அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியவில்லை. நான் தான்னா என்று என்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்ட பிறகு அவரது கண்கள் ஒளிர்ந்தன. இறுகிக் கட்டிக்கொண்டார். இன்னமும் திருமணம் ஆகாமல் இருந்த அவர் என் தொழில், திருமணம்,என் குழந்தைகள் என அனைத்தையும் கேட்டார்.

இரண்டு பசங்களடா…எப்படி இருக்காங்க…

ஓடியாடி விளையாடுறாங்கண்ணா…அடம் தாங்கல….. என சொன்ன என்னை உற்றுப் பார்த்த அவர் … விடு… நம்மைப் போல இல்லாம நல்லா விளையாடட்டும். கர்த்தரே… பிள்ளைகளுக்கு நன்மை செய்யப்பா என ஜபம் செய்தார்.

பிறகு அவரிடமிருந்து விடைப்பெற்றேன். சில ஓவிய பயிற்சி புத்தகங்களை என் மகன்களுக்கு பரிசாக அளித்து வாசல் வரை வந்து வழி அனுப்பினார்.

ஒரு விஷயம் எனக்கு உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது.

ஏனோ அவர் இறுதி வரை அம்மாவை பற்றி கேட்கவும் இல்லை.. நான் சொல்லவும் இல்லை.

தமிழ்த்தேசியம் என்பது தமிழ்த்தேசிய இன நலனிற்கான கருத்தியல். இத்தனை ஆண்டு காலம் உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டு..அடிமை இனமாக ஆளப்பட்டு வருகிற ஒரு இனத்தின் மீள் எழுச்சிக்கான கருத்தியல்.

இது மற்ற இனங்களின் மீதான வெறுப்புணர்ச்சியில் கட்டமைக்கப்படும் கருத்தியல் அல்ல. மாறாக எம் இனத்தின் மீதான பற்றுணர்ச்சியில் உருவான கருத்தியல்.

அதுவும் வெறும் பற்றுணர்ச்சியில் உருவானது அல்ல.. ஒன்றரை லட்சத்திற்கும் மேலான எம் இனத்தாரை இழந்த போது..காக்க முடியாமல் போனது எதனால் என சிந்தித்ததன் விளைவு..புரிதல் .

தமிழ்நாட்டை நேசிக்கும் எவரும் தமிழ்நாட்டினை ஆள உரிமை உள்ளவர்கள் என பேசுபவர்கள் தன்னை தமிழ்த்தேசியர்களாக ஏன் காட்டிக் கொள்ள வேண்டும்… நீங்கள் சர்வ தேசியனாக காட்டிக் கொண்டு போக வேண்டியதுதானே..

ஆனால் தமிழ்த் தேசியராக அடையாளப்படுத்திக் கொண்டு..உலக தேசியம் பேசி கீழ்மைப் பட்டு அம்பலப்பட்டு நிற்கிற திராவிட கருத்தியலுக்கு காவடி தூக்குகிற வேலை.

தமிழ்நாடு தமிழருக்கே வா..இல்லை தமிழ் நாட்டை நேசிப்பவருக்கா… என்றால் வா..வாழ்..நேசி…நேசிக்கப்படு. ஆனால் இம் மண் அதன் பூர்வக்குடிகளுக்கானது என்ற புரிதலோடு நேசி.

என் மண் எனக்கானது என்பதை மறுத்து இங்கே வாழும் பிற மொழி சிறுபான்மை மக்களை இம் மண்ணின் பூர்வக்குடிகளுக்கான அரசியலை எதிர்ப்பு அரசியலாக காட்ட முனைவதுதான் தமிழ்த்தேசியமா..

பிறகு எதற்கு தமிழ்நாடு..தமிழர் உரிமை என்றெல்லாம் பேச வேண்டும்..

இதற்கு இந்தியத் தேசியம் பேசி காவிக்கொடி பிடிப்பவன் எவ்வளவோ மேலானவன். குழப்பாமல் நம்மை எதிர்க்கிறான்.

நாம் தெளிவாக இருக்கிறோம். எதிரிக்கும் இது புரிந்திக்கிறது.

நடுவே குழப்ப நங்கூரமிட்டு..குழப்பக் குட்டையில் திராவிட மீனை தேடும்
,”தோழர்கள் ” மீண்டும்..மீண்டும் அம்பலப்படுவார்கள்..

சாதி ஒழிப்பினை பிரதானப்படுத்துவதன் நுண்ணரசியல் இங்கே ஏற்கனவே வலிமையோடு திகழும் சாதீய உணர்வை இன்னும் வலிமைப்படுத்தவே..ஊரும் ,சேரியும் சேர ஓர்மைப்புள்ளிகளை பேசாது வெறுமனே சாதி ஒழிப்பு அரசியல் பேசுவது பலனற்றது..புனைவுகளுக்கு ஏன் பலன்..இன நலன்..?

வலிந்து கட்டப்படும் கதாநாயக பிம்பம் யாருக்காக..எந்த எழுச்சிக்கு எதிரானது என்றெல்லாம் நமக்கு புரியாமலில்லை..கண்டிருந்த வான் கோழிகளைப் பற்றி கான மயில்களுக்கு கவலை இல்லை.

இருந்தும் தமிழனின் வரலாற்றில் 50 வருடத்திய தவறுகள் மீண்டும் நிகழாமல் இருக்க..தூய்மை வாதி பட்டம் சுமப்பதில் தவறில்லை.

சொல்லப்போனால் அன்று சிங்கள பேரினவாத அரசிற்கு வால் பிடித்த..மிருதுவான..இவர்களைப் போலவே தமிழர் நலன் என்ற பெயரில் தமிழ் இன நுண்ணரசியல் பேசி குழப்பிய வரதராஜ பெருமாள் தான் நினைவிற்கு வருகிறார்.

ஆனால் வரலாறு வரதராஜ பெருமாள்களுக்கு உரித்தானது அல்ல..

அது பிரபாகரனுக்கானது.
தற்போது அவர் தம்பிக்கானது.

வேண்டுமென்றே வெளிச்சப் புள்ளிகள் செலுத்தி மின்ன வைக்க கட்டாயத்தில் நாங்கள் இருட்டில் திசைமாறிப் போன விட்டில் பூச்சிகள் அல்ல.

நாங்கள் பகலவன்கள்.

பற்றி எரிவோம். பற்றி பரவுவோம்.

அமைதியாய் நகர்ந்துக் கொண்டிருந்த எங்கள் மகிழுந்தில் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொள்ள முடியவில்லை. அந்த நிலவியல் வெப்பமும், முந்திரிக்காடுகளும் எங்களுக்குள் ஏதோ பல செய்திகளை சொல்லி வந்தன.

சுடு வெயிலில் வெளுப்பேறி இருந்த அந்த நிலவியல் தமிழ் நாட்டுக்கு சற்றே வித்தியாசமானது. முந்திரிக்காடுகள் இரு புறமும் அடர்ந்திருக்க தமிழக வரைபடத்தில் இருந்தே தனித்திருக்கிறது அந்த சிற்றூர். அந்த நிலத்தில் நிலவும் அந்த வெப்பத்தை வெயில் என்றெல்லாம் அர்த்தப்படுத்தி விட முடியாது. ஒரு அடர் மழை போல அந்நிலத்தில் வெயில் அரூவ திரவமாய் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தது.

அரியலூர் மாவட்டம். அதிகம் கல்வியறிவு அற்ற எளிய ஒடுக்கப்பட்ட,மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்கள் வாழ்கிற பகுதி. மழை காணா கரிசல் பூமி போல இது வறண்டுப் போன முந்திரிக் காடு. அரியலூர் மாவட்டம் செந்துறை என்கிற சற்றே பெரிய கிராமத்திற்கு அருகில் தான் குமிழுர் என்கிற அந்த சிற்றூர் ஒரு தனித்தீவிற்கு செல்வது போல தனிச்சாலையாக பிரிந்து தனித்துக் கிடக்கிறது.
அந்த வறண்ட பூமியில் தான் அனிதா பிறந்திருக்கிறாள். ஒடுக்கப்பட்ட குடும்ப பின்புலம். சிறுவயதிலேயே புற்று நோயால் தாயை இழந்த துயரம். வீட்டின் அனைத்து வேலைகளையும் செய்தே தீர வேண்டிய பெண்களுக்கே உரித்தான அனைத்து அழுத்தங்கள்.

ஓடு சரிந்த வீடு. கழிவறை கூட இல்லாத ,எவ்வித அடிப்படை வசதியும் இல்லாத வறுமை. அங்குதான் பூத்திருக்கிறது அனிதா என்கிற அந்த தேவ மலர்.

என்னால் வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத வறுமையும்,துயரமும் கொடும் கூரையென போர்த்தி இருக்கிற குடும்பச்சூழல்.

பிறந்த பிள்ளைக்கு ஊரில் பெரிய பள்ளியில் அட்மிசன் வாங்க பிறந்தநாள் அன்று முதல் அலைந்து, ப்ளே ஸ்கூலில் சிபாரிசு வாங்கி சேர்த்து, கேட்ட லட்சத்தை லட்சியம் செய்யாமல் செலுத்தி, டை கட்டி, முதுகில் பை மாட்டி ஏசி காரில் சென்று இறக்கி, டாடி மம்மியை மழலையாய் கேட்டு, ரெயின் ரெயின் கோ அவே பாட வைத்து, சிக் பஞ்ச் –ல் சிக்கன் சாப்பிட்டு, பாடத்திற்கு ஒரு டியூசன் என பயிற்றுவித்து நீட்டுக்கென நீட்ட ரூபாய் கட்டுக்களை இப்போதிலிருந்தே அடுக்கி வைக்கிற அடுக்குமாடி குடும்பம் அல்ல அது.

அனிதாவின் வீட்டைப் பார்த்தால் தான் தெரியும் அவளது அருமை.

அதுதான் சமையலறை. அதுதான் படிப்பறை, அது தான் படுக்கை அறை. அந்த எட்டுக்கு எட்டு இடம் தான் எல்லாமும். அனிதாவின் வீடு எங்கே கேட்ட எங்களுக்கு அடையாளம் காட்டிய ஒரு அம்மா சொன்னார். நாங்க அவள டாக்டரம்மா –ன்னு தான் கூப்பிடுவோம்.

அப்படி ஒரு வைராக்கியத்தை வைரமாய் தன் ஆன்மாவில் அழுத்தி பதிந்து வைத்திருந்து இருக்கிறாள் அவள். எந்த புற்றுநோயால் தன் தாயை இழந்தோமோ அந்த புற்றுநோய்க்கு மருந்து கண்டுபிடிக்க வேண்டும் ,தன் தாயைப் போல யாரும் சாகக்கூடாது, தன்னைப்போல யாரும் தவிக்கக்கூடாது என்கிற லட்சியம் எளிய வீட்டில் பிறந்த அவளுள் வலிமையாய் எரிந்துக் கொண்டு இருந்தது.

வலி தாங்கினாள். குடும்பத்தை சுமந்தாள். இரவுப் பகல் பாராது படிப்பு. அது ஒரு வகையான தவம் போல… தியானித்து கனவில் சுமந்த லட்சியத்தை மெய்யாக்க மெய் வருத்தி உழைத்தாள். இயற்கை அந்த எளிய பெண்ணிடம் இயல்பாகவே இனியவற்றை சேர்த்திருந்தது. களங்கமற்ற விழிகள், உழைப்பின் உறுதியால் கண்ட நினைவாற்றல், பொறுமையின் மொழி என அறியப்படாத ஊரில் தெரியாமல் பூத்திட்ட தேவதை அவள்.

தேசம் மாறி பிறந்ததால் தேகம் செத்து கிடக்கிறாள்.

சத்தற்ற உடல் என்றாலும் லட்சியத்தில் கொண்ட பற்றுதான் அவளை இன்று அவளை செத்து கிடக்க வைத்தது.

நம்பினாள். உழைப்பை நம்பினாள். உயிர் உருக்கி உழைத்துப் படித்தால் மண் மூடிய அன்னையை போல.. இன்னொருவரை இழக்காமல் காப்பாற்றலாம் என களங்கமற்று நம்பினாள். அவள் உழைத்தது போல கிடைத்தன மதிப்பெண்கள்.

1176/1200 என்பது சாதாரண எண்கள் அல்ல. சரிந்துப் போன கூரையில் இருந்து உறுதிக் கொண்ட உழைப்பால், கண் விழித்து, கனவு கண்டு நினைவாக்க தன்னையே உருக்கிக் அடைந்த ஒரு தனி மனித சரித்திரம்.

இயற்பியலில் 200, கணிதத்தில் 200, உயிரியியலில் 194,வேதியியலில் 199 என சிகரங்களைத் தொட்டு தனது கனவினை நிறைவேறி விட்டதாக பூரித்து நின்றாள்.
இந்திய வரைபடத்தில் வராத, தமிழக நிலவியலில் லென்சு வைத்து தேடினாலும் அகப்படாத சிற்றூரில் பிறந்து ,முந்திரிக்காடுகளில் பாம்பு கடிக்குமோ, பூரான் கடிக்குமோ, இல்லை.. ஏற்கனவே செத்துப் போனாளே நந்தினி போல நாசமாக்கப்பட்டு விடுவோமோ என்றெல்லாம் நடுங்கி, கழிவறைக்கு ஒதுங்க வழியற்று , எதுவுமே அற்று… உழைப்பை மட்டுமே கொண்டு அந்த எளிய பெண் பெற்றதை என்னால் மதிப்பெண்கள் என்றளவில் மட்டும் குறுக்க முடியவில்லை.

பெரும்பாலும் மின்சார வெட்டு, தண்ணீர் பற்றாக்குறை, மழையற்ற,வளமற்ற பூமி என எந்த தடைகளும் லட்சிய உறுதிக் கொண்ட அனிதாவின் விழிகளுக்கு முன்னால் நிற்க முடியவில்லை.

அப்போதுதான் இடி விழுந்தது போல வந்து விழுந்தது நீட் தேர்வு பற்றிய அறிவிப்பு. அதிர்ந்துப் போனது அந்த சின்ன இதயம். அதென்ன நீட், வேற சிபிஎஸ்ஸி பாடமாமே…அதெலிருந்து தான் கேள்வி கேப்பாங்களாம் என்றெல்லாம் தகவல் வர வர.. இடி விழுந்த மல்லிகைச்செடியாய் மனம் துவண்டு போனாள்.

கேள்வித்தாளுக்கும், படித்த படிப்பிற்கும் தொடர்பே இல்லையே ..மதிப்பெண் வரலையே .. என மனம் நொந்து கவலைப்பட்டவளுக்கு வந்தது சாத்தான் ஓதிய வேதமாய் வந்தது நிர்மலா சேதுராமனின் பொய் நாடக அறிவிப்பு. ஓராண்டாவது விலக்கு உண்டு என்று போகிறப் போக்கில் அள்ளி விட்டதில் ஆறுதலாகிப் போனாள் அனிதா. தமிழக அரசும் நாடக காட்சிகளை தொடர நம்பித்தான் இருந்தாள் தங்கை.

ஆனால் பணம் இருப்போரும், மருத்துவ தொழிலை பரம்பரையாக பணத்தை வைத்து விலைக்கு வாங்கியவர்களும் புகழ்பெற்ற காங்கிரசு தலைவர் ப.சிதம்பரத்தின் மனைவி நளினி சிதம்பரம் மூலம் வழக்குப் போட வாடிப் போனாள் . காட்சியில் தான் பாஜகவும்-காங்கிரசும் தான் எதிரி. ஆனால் பாஜக எடுக்கக்கூடிய நிலைப்பாட்டிற்கு ஆதரவாக சிதம்பரம் மனைவி நளினி. இங்கே எவனும் எதிரி அல்ல. பணமும் ,அதிகாரமும் இல்லாத நாம் தான் உதிரி என உணர்வதற்குள் உலர்ந்துப் போனாள் அனிதா.

இருந்தும் ஆன்மாவில் ஏதோ புள்ளியில் நம்பிக்கை ஊறிக் கொண்டே இருந்தது.
அத்தோடும் அவள் விட வில்லை. ஓடினாள்..டெல்லி உச்சநீதிமன்றம் வரை. அதிகாரமும், பணமும் பவனி வரும் உச்சநீதிமன்றத்தில் உள்ளங்களை தேடி அலைந்து சோர்ந்தாள் அனிதா .

உச்சநீதிமன்றமும் கை விட.. நாற்புறமும் கதவுகள் அடைக்கப்பட்ட சூழலில் நட்டாற்றில் விடப்பட்ட நலிந்த ரோஜா போல உடைந்தாள் தங்கை.

சோர்ந்து ஊர்த் திரும்பிய அவளை பிவிஎஸ்ஸி சேர சொல்லி அனைவரும் சொல்ல கனவு ரணமாய் சுமக்க பிணமாக மாறத் தொடங்கினாள்.

அதிகாரமும், சட்டமும் கைக் கோர்த்து தன் கழுத்தை நெறித்து கொலை செய்துக் கொண்டிருப்பதை தனது சலனமற்ற விழிகளால் அனுமதிக் கொண்டிருந்தாள் தங்கை.

நொடிக்கு நொடி ஒரு உடை மாற்றும் மோடிக்கு.. இங்கே ஒரு தேசிய இனத்தின் அறிவுப்பெட்டகமாய் உருவாக வேண்டியவள் உயிரை விட தயாராகி வருகிறாள் என தெரிந்திருக்காதுதான்.

கனவு கானலாகிப் போன பின்னர், உயிராய் சுமந்த லட்சியம் அலட்சியம் செய்யப்பட்ட பின்னர் இனி இருந்தும் பிணம் தானே என ரணம் தாங்கி தூக்கில் தொங்கினாள் தங்கை அனிதா..

என்னிடம் ஒரே ஒரு கேள்வி இருக்கிறது…
இதற்கு மேல் அவள் எவ்வளவு தாண்டா மதிப்பெண் வாங்க வேண்டும்…?

நாங்கள் சென்றிருந்த போது அவள் சவப்பெட்டியின் மீது அவள் கனவான ஸ்டெதஸ்கோப் வைக்கப்பட்டிருந்தது. குற்ற உணர்வும், அதிகாரத்தின் மீதான கோபமும் வெடித்து உடைய சென்ற நாங்கள் கதறி அழுதோம்.

யாருக்கும் அங்கே ஆறுதல் சொல்ல ஆளில்லை. ஏனெனில் ஒரு தேசிய இனத்தின் ஆறுதலும், தேறுதலும் தான் அனிதாவாய் அங்கு செத்துக் கிடந்தன.

அங்கே பல முகங்கள் தெரிந்தன. சொந்த தங்கையை இழந்த அண்ணனாய் வெடித்த சிதறிய அண்ணன் சீமானையும், அண்ணன் அமீரையும் எங்களால் யாராலும் தடுக்க முடியவில்லை. இயக்குனர் அண்ணன் கவுதமன் அதை போராட்டக்களமாக்கி அனிதாவின் கனவை காப்பாற்ற போராடிக் கொண்டிருந்தார். வரும் தலைவர்களை ஏற்று அதை ஒழுங்குப் படுத்திக் கொண்டிருந்தார் விசிக தலைவர் அண்ணன் திருமா. தினகரனும் குழப்பங்களுக்கு நடுவே வந்துப்போனார்.

இதற்கு நடுவே சில இளைஞர்கள் தண்ணீர் தொட்டியிலிருந்து கீழே குதிக்கப் போகிறோம் என்றெல்லாம் பீதி கிளப்பிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

எதனால் எதை நியாயப்படுத்தப் போகிறோம்..அதுவும் அனிதாவின் மரணத்தை… மத்திய அரசும், அதன் எடுப்பிடி எடப்பாடி அரசும், உள்ளமற்ற நீதிமன்றமும் சேர்ந்து செய்த மாபாதக படுகொலை ஒவ்வொரு தமிழனின் உள்ளத்தையும் ரணமாக்கி வைத்திருக்கிறது. இனி எரியும் நெருப்பிற்கு யார் பொறுப்பு… இல்லையேல் இதுவும் கடந்துப் போகும்..இன்னமும் கடந்துப் போகும், கடைசியில் கடந்துப் போய் நாமும் பிணமாய் கிடந்து போவோமா என்றெல்லாம் ஏராளமான கேள்விகள் எங்களுக்குள்.

அந்நேரத்தில் இதில் மாபெரும் கொடுமை என்னவென்றால்.. கல்வி உரிமைக்காக களப்பலியான அனிதாவை ஒரு சாதியாக காட்ட முயல்வதும், அவளை சாதிப்பார்த்து சாவுக்கு கூட வராமல் ஒதுக்கி வைத்து அரசியல் செய்வதும் மனதை அறுக்கின்றன.

அனிதா எந்த சாதியும் அல்ல. அவள் அனைவராலும் வழக்கம் போல நம்ப வைக்கப்பட்டு வாக்குறுதிகளால் வஞ்சகம் செய்யப்பட்டு, கழுத்தறுக்கப்பட்ட முத்துக்குமார், செங்கொடி,விக்னேசு என்கிற ஏமாளித்தமிழர் வரிசையில் இன்னொரு தமிழச்சி. அவ்வளவே.

உலகையே பதற வைக்கும் ஒரு மரணம். பக்கத்து தெருவில் உரக்கப் பாட்டு போட்டு ஏதோ ஒரு விழா. வெறுத்துப் போனது மனம். சாதியாய் கிடந்து சாதியாய் அழிவானே தவிர ஒரு போதும் இனமாக திரள மாட்ட மாட்டானா தமிழன் என்கிற கேள்வி அனிதா போலவே தூக்கில் தொங்கிக் கொண்டு இருக்கிறது.

இறுதியாக.. பல களங்கள் கண்ட தளபதிகள்(?), தளகர்த்தர்கள்(?), வாழும் அண்ணாக்கள், என்றெல்லாம் கரை வேட்டி எல்லாம் மொடமொட வேட்டிச்சட்டையில் ..சட்டைப்பையில் கட்சிப்படம் வைத்து காட்சி காட்டும் நாடகக்காரர்கள் வர மறுக்கிற சோக முகத்தோடு வலம் வர தொடங்க ..களை கட்டியது அந்த எளிய அப்பாவி தங்கையின் மரணம்.

நீட் தேர்வு கொண்டு வந்தது காங்கிரசு அரசுதானே..அப்போது கூட்டணியில் குதுகலாமாய் கைகோர்த்து நின்றது நீங்கள் தானே.. நீங்களே முன்னால் போகிறீர்களே என எல்லாருடைய மனசாட்சியும் ஊமையாய் கேட்க… அமைதியாய் படுத்துப் ஊர்வலமாய் போகத் தொடங்கினாள் தங்கை.

நீட் தேர்வு ரத்தாகும் வரை தங்கையின் உடல் எடுக்கக்கூடாது என இளையோரும்,மாணவர்களும் கொதிக்க.. வழக்கம் போல் சாமர்த்தியமாய் வந்து குதித்தன சமரசங்கள்.

இறுதியில் கனவை சுமந்த உடல் இடுகாட்டை நோக்கி நகர…

வானம் மெல்லத் தூறிக் கொண்டிருந்தது.

போய் வா..தங்கையே..
உன் கனவுகளை தின்ற
சாத்தான்களை சரியான
நேரம் பார்த்து பழி தீர்ப்போம்.
அன்றைய தினம் தான்
உன் திரு உரு படத்தின்
முன்னால் மானத்தோடு
விழி திறப்போம்..